çoğu insanın aksine sevdiğim bir yemek yeme biçimidir.
kalabalıkta yemek yemekten nefret ediyorum. ne zaman yemekte başkaları olsa doymadan kalkıyorum masadan. ama yalnız yemek yediğimde doyduğumu hissediyorum.
yok efendim kalabalıkta muhabbet ortamında daha güzel tadı çıkarmış... çıkmıyor hocam. nefret ediyorum.
Biriyle yemeyi seviyorum ben. Düzenli yiyorum o zaman ama yalnız olunca ne düzen ne titizlik görmüyorum. Bulaşık çıkmasın diye tencereden yiyorum mesela. Çünkü yalnızım. Benden başkası yemeyecek zaten. Daha neyin kibarlığını ya da titizliğini yapayım..
bazen çok zevkli olan, bazen de berbat olan durumdur.
kalabalık ortamda yemek yerken gerilirim, hani şu yemek yeme adabı falan işte. biri ağzıma bakarken asla bişey yiyemem. çoğu zaman evde ailemle birlikte yemek yemeği tercih ederim, bazen yemeğimi alır tek başına yerim.
annem küçüklüğümden beri yemek yerken beni seyreder, bir tek o bakarken huzurlu bi şekilde yiyebiliyorum.
"yemek yemeden önce, ne yiyeceğiniz önemli değil, kiminle yiyeceğinizi düşünün; çünki yanında kimse olmadan yemek yemek bir aslana yada bir kurda mahsustur" der epikuros.
şu hayatta çok konuşan birinin karşısında oturmaktan daha sıkıcı bir şey varsa o da yalnız yemek yemektir. tabi bu bana göre. sevmiyorum arkadaş yalnız yemeyi. Bu yüzden genelde arkadaşlarımı çağırırım ya da ben yanlarına gidip yemek söylerim. pazar kahvaltılarına da ya misafir çağırırım ya da dışarıda bi yerlerde yerim. bir yemek yerken karşımdakinin iştahını fena açarım bu da bir artı point. Zayıf çelimsiz arkadaşlarım yemek yiyeceği zaman beni de çağırır ye de sana bakıp biz de yiyeyim diye. zaten bizim ailede yemek yemek ata sporu. hayvan gibi şi yapıyoruz.
