şu hayatta çok konuşan birinin karşısında oturmaktan daha sıkıcı bir şey varsa o da yalnız yemek yemektir. tabi bu bana göre. sevmiyorum arkadaş yalnız yemeyi. Bu yüzden genelde arkadaşlarımı çağırırım ya da ben yanlarına gidip yemek söylerim. pazar kahvaltılarına da ya misafir çağırırım ya da dışarıda bi yerlerde yerim. bir yemek yerken karşımdakinin iştahını fena açarım bu da bir artı point. Zayıf çelimsiz arkadaşlarım yemek yiyeceği zaman beni de çağırır ye de sana bakıp biz de yiyeyim diye. zaten bizim ailede yemek yemek ata sporu. hayvan gibi şi yapıyoruz.
bazen çok zevkli olan, bazen de berbat olan durumdur.
kalabalık ortamda yemek yerken gerilirim, hani şu yemek yeme adabı falan işte. biri ağzıma bakarken asla bişey yiyemem. çoğu zaman evde ailemle birlikte yemek yemeği tercih ederim, bazen yemeğimi alır tek başına yerim.
annem küçüklüğümden beri yemek yerken beni seyreder, bir tek o bakarken huzurlu bi şekilde yiyebiliyorum.
sıkılmam zannedersin sıkılırsın. ooh kimse yok yalnızım falan diye kendini avutman da cabası. ama avutmaya çalıştıkça çöker içine daha çok. bir nefes olsun istersin yanında. olmaz. öyle de sıkıcıdır.
Yalnız yemek yemek değilde yan masada beraber yemek yiyen sevgilileri görünce yalnız olmak gerçekten can sıkıyor.
Edit: ulan bari adam gibi yemek yiyin birbirinizi yemek için başka mekan mı bulamadiniz.
bir insanın başına gelebilecek en kötü on şeyden biridir. o lokmalar böyle boğazınıza düğümlenir. yutkunamazsınız. yemeğin tadı yoktur. yalnız yemek yemek zorunda olan herkese eşlik edebilirim.
hoşuma gitmeyen şey. yemek yerken sohbet etmeyi seviyorum. yavaş yavaş yiyerek fazla fazla sohbet edeceksin. böylece hem sosyalleşip mutlu olacaksın hem de sindirim sistemini korumuş olacaksın. bizim kültürümüzde bu pek yok ne yazık ki. ha illa yalnız yiyeceksem de kendi kendime konuşurum.
Herkesin aksine,tek basima yemek yemeyi cok seviyorum. Cunku insanlarin yiyis sekilleri, ses cikarmalari midemi bulandiriyor. Tahammul edemiyorum ve ozellikle biriyle yemek yemekten kaciyorum.
