ilk zamanlarda acı, sonra zevk veren bireysel sosyalleşmedir.
kişinin yalnızlık adı altında, dört duvar arasında, onyedi inc monitör içerisinde, uzaklara bakarken gözlerini kısıp, çay karıştırırken çıkan ritmik sesin derinlerinde, hızlı hızlı sokak köşelerinden dönerken, sınava son beş dakika kala sırada otururken, msn penceresini açıp parmaklar klavye uzerinde gezinip giriş tümcesi ararken ve tüm detaylarda saklı bireysel eylemleri yaparken, farkında olmasa da içine derin derin çektiği durumdur bu, yalnız yaşamak.
kendini dinleyebilir insan, bu yüzden de çok güzeldir.
ama gün geçtikçe insanı bencilliğe itebilir. sonrasında kişi, evi ya da hayatı başka birileriyle paylaşmakta ciddi zorluklar yaşayabilir.
duvarlar sesinin neye benzediği hatırlayamaz çünkü hiç konuşmassın yanlızken. günlerce evde yanlızsın. ne gelen var ne giden. bilgisayar ve televizyondan başka eğlence yok. hadi öğrenciysen neyse. baba parası biraz geçindirir. baba para yollamak için götünü yırtar sen gider evde bira içersin. öğrencilik hayatı biter işe başlarsın. çevrede adam yok. ya vivid bağımlısı olursun ya fahişe bağımlısı. adam kesin sigaraya başlar. hele yaş 30u geçmişse ohoo bitmişsin. boku yedin olum sen. karı da bulamassın evlenecek. hadi buldun diyelim düzene alışamassın 1 ay sonra boşanma. sonuç: mutsuzluk. yalnız yaşamak zorunda olmayıp yanlız yaşamak çekilecek dert değildir.
nerede yalnız yaşadığınıza ve cinsiyetinize göre değişen ruh hallerine sebep olan durum.mesela büyük bir şehirde yalnız yaşayan bayan ya da erkek kişi olunduğunda süper olan, küçük bir ilçede yalnız yaşayan erkek bir kişi olunduğunda fena sayılmayan ama küçük bir ilçede yalnız yaşayan bir bayan olunduğunda hayata küstüren, bunaltan, çıldırtan, kafayı sıyırtan, insanı asosyalleştiren, yaptığınız her şeyin dedikodusunu yapanlara kafa atma isteğini her gün biraz daha çoğaltan, henüz evlenmeyi çok fazla düşünmese de insanı "yok yok bir an önce evlenmeliyim " ruh haline sokan durumdur.
18 senedir içinde bulunduğum durumun ta kendisi. yalnız başına bir evde kalmak ne demek bilmem ama kalabalık içinde yalnızlık çok zordur.
insan kendini beğenilmiyor sanır. ne yapsa yaranamayacak sanır. çoğu zaman böyledir de zaten. sonra yeni arkadaşlıkların kapısı aralanıverir. "ulan yoksa.." dersin ancak bunca yılın "yalnız adam"ı silkinir, kendine gelir ve der ki: "dosluk, arkadaşlık, paylaşmak senin neyine!"
insanı aşağılık kompleksini öyle bir geliştirir ki etrafındakiler seni tanıdıkça senden nefret etmeye başlar. onlar nefret ettikçe sen içine kapanırsın. ara ara, kimse beni anlamıyor, diye avunmaya çalışırsın ama nafile. dışlandıkça umutsuzluğa düşersin, umutsuzluğa düştükçe kaçarsın.
insana kendini her yönden özgür hissettiren yaşam tarzı.
öğrenciyken olsun, çalışırken olsun, hayatımın her döneminde yalnız yaşamak isterim. milletin derdini, suratını, kopleksini çekeceğime kendi derdimi çekerim.
kendini hiçbir şey gibi hissetmektir. hatta varolup olmadığına dair bile kuşkuya düşersin. yalnız yaşayamamaktır aslı. zamanla yitirirsin yaşam faaliyetlerini. aslında rahat olduğunu düşünürsün ama birçok zevkinden feragat edersin yine zamanla. zamanla diyorum, çünkü her şey ilk başta güllük gülistanlıktır.
yemen içmen azalır, düşüncelerin ve sigaraya olan bağımlılığın artar. depresyona çok rahat girersin. arkadaşlarından, dostlarından usulca uzaklaşırsın. hatta şimdi olduğu gibi birdenbire çok sıkılır ve yarım bırakırsın...
istediğin gibi dağıtabiliyorsun. istediğin an topluyorsun sonra. istersen günlerce temizlik yapma, istersen her gün yıka-yağla. laf eden, karışan kimse olmadığı için tamamen sana ait tüm kararlar.
duvarlar mor mu olsun? boya gitsin. kanepeyi istemiyor musun artık? at gitsin. bugün yemek yapmak gelmiyor mu içinden? e yapma!? kek, börek yiye yiye gebermek mi istiyorsun? hadi o zaman! çılgınca dans et, kalça çıkığı olmuşcasına. saçını kes salonun ortasında, kökünden hem de. olmadı, gitar çal, yeni besteler yap bi boka benzemeyen. bağır çağır söylemene bile izin var! ağzını açıp da "ne yapıyorsun sen ya?" diyecek bi allahın kulu yok ortada...
bunlar süper hagaten. lakin iş faturaları ödemeye gelince de ses eden yok. temizlik yapılırken işin ucundan tutulması gerektiğinde de. kediyi beslemesi için birinin erken gelmesi gerektiğinde de kimse yok ortada. film izlerken yorum yapıp çene çalabilecek kimse de...
her şey bir tek sana ait! güzel geliyor baştan -ya da uzaktan- ama zamanla* can yakıcı olmaya başlıyor yalnızlık. bu benmerkezci hayat bunaltıyor insanı. fakat öyle bir alışkanlık yapıyor ki kimseyle yapamaz oluyorsun. ailenle, dostlarınla, sevgilinle bile... garip bişi nitekim. evet.
banyo perdesinin renginden diş macununun tadına kadar her şeye kendiniz karar vereceğinizden çok rahattır, çok hoştur, kendi işinin patronu olmaya benzer fakat kendinizi kötü hissedip boğazınıza bir şeyler düğümlendiğinde, konuşmaya ihtiyacınız olduğunda şöyle karşılıklı oturup kahvelerinizi yudumlarken sohbet edebileceğiniz biri olsun istersiniz; yoktur. çaresiz kendi kendinizle ya da karşılık veremeyeceğini bilseniz de kedinizle konuşursunuz. bir de en ufak tıkırtıda kalkıp evi dolaşırsınız, tıkırtının yan odada kutularla oynayan kedinizden geldiğini fark etmeniz, yeni bir tıkırtıda yeniden evi dolaşmak üzere ayağa kalkmanıza engel olmaz. hatta bazen tıkırtı duymasa da evi şöyle bir dolaşmak ister insan. *
eğer, her yönden kendi kendinize yetebilen bir insansanız, sıkıntılı değil de, eğlenceli olur bu yaşam. müziğin sesini kıs diyen olmaz, yemeeeeek hazırr diye bağıran olmaz, tuvalete sizden önce giren birisi olmaz. gerçi bunlar hayatın zevkli taraflarıdır, keşke hep olsalardır ama bir süre sonra baygınlık vermektedir.
ruhani açıdan bakacak olursak, internetle veyahut televizyonla eğlenmeye çalışılırken, yalnızlığın mevzu bahis olduğu bir konuyla karşılaştığınızda, birazcık canınız sıkılabilir, tekrar düşünebilirsiniz içerisinde olduğunuz bu durumu. keşke şu olsaydı bu olsaydıda diyebilirsiniz. fakat ne olursa olsun siz, sizle yaşamaya devam etmektesiniz. o an bir siz ve bir siz daha var orada! geceleri uyumayan biriyseniz, gecelerin aşırı sessiz geçtiğinden ötürü kendinizi baya yalnız hissedeceksinizdir. bu kimi insana çok güzel duygular verir, kimisine ise korku duygusunu yaşatır.
8 senedir tecrübe ettiğim yaşam tarzı. tek kelime ile süperdir. insanı olgunlaştırır, etrafında kimleri görmek isteyip kimleri görmek istemediğinin ayrımını iyi yapmasını sağlar, kime nasıl davranılması gerektiğini öğretir.
eylemi gerçekleştiren kişi sevgiliniz ise dünya pek güzel bir yer olur. beraber kalınan geceler, akşamüstü yapılan kahvaltılar hayatı daha çekilir kılar.
tuvalete girdiğinizde kapıyı kapatmanızı gerektirmeyen durum. işinizi görürken* evinizin gözüken kısımlarını izleyebilirsiniz bir kapıdan daha geniş bir görüş açınız olur.
yapıncaya kadar insanın agzını sulandıran olduktan sonra bu mudur diye sorduran solo yasam, alısmamak lazım lakin alısınca geri donusu ya cok zor ya da imkansız olan bicak sirti bir durum.
