Başlıklarda aradım. Benzerini bulamadım. Yakın bir hali olan (bkz: yalnız olmayı seven insan) ı buldum.
Var böyle insanlar. Kalabalıkları seçmediği için hep 'neden böyle ki bu?' Denen insandır kendisi.
Kimse bilmez ya da umursamaz ki, kalabalıklar içinde yalnız olmaktansa kendi başına yalnız olmak daha samimi gelir, daha az yorucu gelir bu insana.
Bu bir seçimdir. Sevmekle ya da sevmemekle ilgisi yok. Yeri geliyor çok acı verici bir şekle bürünüyor yeri geliyor mutlu ediyor bu seçim sizi.
Söylediklerim yanlış anlaşılmasın. Topluma entegre olamamış bir bireyin lafları değil bunlar. Aksine, toplum tarafından gayet kabul edilebilir görünümdeyim. Haldeyim.
Sadece anlamsız geliyor bazı şeyler. Yitirmiş tılsımını bir şeyler. Yitirmiş sevmelerim, yitirmiş umutlarım, yitirmiş yarınlarım beni.
Çok sevildim, Çok sevdim. Kaç bedende kendimi buldum. Bilemedim.
Kaç insan tanıdım. Kaçında bir hayat ışığı gördüm. Kaçında bir yaşama sebebi buldum. Bilemedim.
Beni hep bu bilinmezlikler öldürdü belki. Ya da ölmeye sebep aradım. Bilemedim.
Yalnız olmayı sevmiyorum ama yalnızken öyle huzurluyum ki. -Nefret ettiği bir şey insana huzur verebilir demek oluyor bu evet-
Bu belki de bir mecburiyet idi zamanında. Buna mecbur kalış idi.
Bir şeylere dair umudunu kaybedince insan, kaderini kabul ediyor. Belki de kaderin bu halini seçmekti bunun adı. Bilemedim.
Ben hep çoğalmayı beklemiştim oysa ki. Bekleyişe veda edeli çok oldu. Beni kendi içimde kalabalık edecek ne vardı?
"Kimileri düşer yalnızlığa,
Kimileri yükselir" demiş (bkz: hasan ali toptaş)
