olamıyorum onlar gibi. takamıyorum maske yüzüme. bazen sıkılsamda yinede güzel şey yalnızlık. doğarken ve ölürken yalnız değilmisin ? yaşarkende yalnızlığı tercih edenleri neden anlamaz insanoğlu ?
Beklenmeyen insanların yaşattıklarından doğan büyük hayal kırıklıkları yalnız bırakır insanı.
zarar görmüştür , yara almıştır ve kalan umutlara sığınmıştır yalnızlar .
Zaman geçer "acizim ben " nidaları yükselir yürekten .
Zaman geçer umutlar çöp olur, kalp taşlaşır , duvarlar örülür ,
Zaman geçer bir çiçek gibi solup gider o umutlar ve asıl serüveni başlar insanın
, işte o an kendi benliğine sözler verilir.
asla ile başlayan sözler bunlar .
ondan sonra da ne suya ne de sabuna dokunmaya korkarlar .
yalnızlığın asıl nedeni yaşanmışlıklardır aslında .
Bence iki tip yalnızlık var. Ben bu iki tipten ikincisine giriyorum.
Birinci model asosyal olan evden çıkmayan sınırlı sayıda insanla görüşen ve genel olarak yeni insanlarla tanışıp kaynaşmayı tercih etmeyen model.
Ikinci model ise ilk model gibi olmasa da insanlara güvenmek yerine sadece goy goy yaparak günü geçiren ve esasen duygusal anlamda yakınlık kurmasını beceremediği için yalnız olan.
tercih meselesi. insanların değişeceğine inanmıyorum aslında. ve her şeyiyle kodlanmıştır insan, yani o kişi böyledir kaderini değiştirmek kendi elindedir. yalnız olmanın kişiye göre farklı farklı nedenleri var, dediğim gibi tercih meselesi. isteklere bağlı birazda.
