Yalnız insan genelde toplum içinde görünmeyen adam konumundadir.
Ki yalnız bir insan topluma pek karışmaz.
Evinde, odasında, masasında, yatağında herhangi bir yerde kendisiyle konuşur.
Ne yaptığı pek belli değildir ama onun için her şeyin bir sebebi vardır.
Sonuçlar pek önemli değildir sebepler daha önemlidir.
Tutup bir sigara yakar gökyüzüne üfleyerek küfür eder.
Tutup bir şiirin ilk mısrasinda kendini öldürür kafa olarak.
Tutup bir şarkı açar en sevdiği kısmı geri alıp tekrar dinler.
Mesela biriyle yürürken yolu uzatır. Hani beş dakika daha fazla muhabbet etmek için.
Çünkü ihtiyacı vardır o beş dakikalık cümlelere.
Samimi olur genelde.
Ama kime samimiyet gösterecek ki?
Yansımasına mı?
Nice insanlar gördüm kendini yalnızlık Tüccarı olarak görmüştür.
Nice insanlar gördüm ufak bir yalnızlıktan bataklık denilen kor bir geceden hallice.
Şimdi ben burada ölsem geceye kim küfür edecek?
Şimdi ben şurada gebersem hanginiz göz yaşı dökecek?
Şimdi oralarda bir yerde kendi kendime konuşsam hanginiz sözümü kesecek?
Şimdi siz ölseniz ben hangi birinize üzülecegim?
Acaba yalnız insan diğer insanlardan daha fazla mi kalabalığa sahip?
Kalabalık olan sadece çevre değil bir insanın beyni de kalabalık olabilir.
Toplum denilen şeye uyum sağlayacak bir şeyler yokken yalnız olmamak için ne diye başka bir şarkı dinleyelim ki?
