Kar tanesidir, onun kaderini taşır, kimseye dokunmaz inerken, indiğinde herkes üzerine yığılır. sonra bahar gelir güneş güneş. Kısa sürer toprak aşkı, bir bulutun sırtında başlar tekrar yolculuk. Bir yamaca dokunur sevgili gibi, boşalır. Bir dereyle tanışır, bir ağaçla konuşur, bir tohumla renk olur, çürür sonra, yok olur.
akşamları sohbet edicek yakın bir arkadaşı ya da sevgilisi olmayan insandır.
yalnız insan, cep telefonuna mesaj geldiğinde "amaan ne de olsa turkcelldir" demeye alışmış insandır. koskoca ramazan ayında bir tane bile iftar yemeğinde bulunmamış insandır. aslında kafası sakin insandır hani. dert yok tasa yok. akşam işten eve gelirken yolda kuşları, ağaçları seyrederek gelir, başka şey düşünmez. ama elbet bi gün sıkılır be sözlük. hayatının sonuna kadar hep yalnız kalacak değil ya.
intihara en meyilli insan tipidir. insan insanın zehrini alır atasözünden yola çıkaraktan yalnız insanın birikmiş ve patlamaya hazır**bir yapısı olduğu çıkarımını yapabiliriz. tanrı bu durumdan hepimizi korusun dinimiz amin.
siz kendiniz sanıyorsunuz değil mi siz yalnız olabilirsiniz ama en yalnız değil. en yalnız insanlar sokakta; genelde gülüp geçtiğimiz, sinirlendiğimiz insanlar. yalnızlığın olanca kasvetiyle sardığı, dipsiz kuyusundan çıkmak için her türlü ipe tutunmaya çalışan salak saçmada olsa konuşmaya iletişim kurmaya çalışan insanlar, sokakta ki insanlar aynadaki değil
dolmuşta ön koltuğa oturan gençle muhabbet açmaya çalışan, birisi trafikte ters bir hareket yaptımı "abi görüyomusun bunlar yüzünden bıdıbıdıbıdı..." şeklinde bir muhabbet arayan dolmuşçudur yalnız insan. yalnızlığının ezikliği onu hiç tanımadığı, 5 dakika sonra aracından inecek, bir daha da göremeyeceği bir insanla tek bildiği konu olan, daha doğrusu o an söyleyebileceği, üzerinde konuşabileceği tek konu olan dolmuşçuluk ve trafik üzerine konuşmaya iter.
yalnız insan siz bir yerde arkadaşınızı beklerken usulca yanınıza gelip ilk önce saati soran sonrada "havalarda soğudu" diyen, siz kimi bekliyorsunuz diye muhabbeti uzatmaya çalışandır. hatta o kalabalığın içinde ki yalnızlıktır(yalnız insandır). o kalabalık yerde yalnızlığı gizleyemeyeği boyutlara ulaşır ilk bulduğu görüntüye tutunmaya çalışır ama o görüntüde bir süre sonra kaybolur
belkide en yalnız insan şehirler arası otobüste yanındakinin gittiği yeri okuduğu okulu, kız-erkek arkadaşının olup olmadığını merak eden, ona askerlik anılarını yada mercimek köftesi yapmanın püf noktalarını anlatan yaşlı amcadır-teyzedir. çoluğu çocuğu vardır, ama arayıp sormazlar, torunlarla konuşmaya çalışsa "üff babane, dede" yanıtını alacaktır. ya eşi vefat etmiştir, yada eşiyle olan ilişkisi, birbirlerinin yüzüne bile bakmazlar, o yaşlı tezye, amca da yanında oturan gençliğiyle konuşmak ister, bir an olsada yalnızlığını unutmak ister.
ya da bakkala gittiğinde kötü espriler yapan futbol muhabbeti açmak için laf atan, kişinin mesleğine göre tüyolar almaya çalışan bakkalcıdır yalnız insan. çünkü bakkalda konuşabileceği insanlar sadece apartman görevlileridir, onlarlada verilecek avantadan fazlası yoktur konu olacak, sabah 7 de açar bakkalı gece 11 de kapar onlarca yüzlerce kişi gelir gider bakkala ama paradan fazlasını vermezler. sevgi ister bakkal amca.
ha eğer ki siz bunları okuyup anlatılan kişilere 5 saniye de olsa acıdıysanız, onları yalnız olarak nitelendirdiyseniz yanıldınız. bu tür yalnızlıklar sadece romanlarda olur, bu insanlar yalnız değil sorunludur, hepte beni bulurlar. bende genel yapı itibariyle kafalarına budaklı meşe odunuyla vuramadığımdan dolayı, daha da beteri yukarıda yazdığım gibi düşündüğümden dolayı dinlerim onları.
ama siz siz olun kanmayın onlara, dinlemeyin onları, manyak onlar.
