iliklerine kadardır, attığı adımı, aldığı nefesi, rüzgarın sesini hisseder yine iliklerinde. yalnız başına. kimsesiz değil sadece yalnız. aradaki farkı bilen insan yalnızlığın en güzel halini yaşamıştır neticede, ve otursun kahve içsin, yalnızlığıyla.
siz kendiniz sanıyorsunuz değil mi siz yalnız olabilirsiniz ama en yalnız değil. en yalnız insanlar sokakta; genelde gülüp geçtiğimiz, sinirlendiğimiz insanlar. yalnızlığın olanca kasvetiyle sardığı, dipsiz kuyusundan çıkmak için her türlü ipe tutunmaya çalışan salak saçmada olsa konuşmaya iletişim kurmaya çalışan insanlar, sokakta ki insanlar aynadaki değil
dolmuşta ön koltuğa oturan gençle muhabbet açmaya çalışan, birisi trafikte ters bir hareket yaptımı "abi görüyomusun bunlar yüzünden bıdıbıdıbıdı..." şeklinde bir muhabbet arayan dolmuşçudur yalnız insan. yalnızlığının ezikliği onu hiç tanımadığı, 5 dakika sonra aracından inecek, bir daha da göremeyeceği bir insanla tek bildiği konu olan, daha doğrusu o an söyleyebileceği, üzerinde konuşabileceği tek konu olan dolmuşçuluk ve trafik üzerine konuşmaya iter.
yalnız insan siz bir yerde arkadaşınızı beklerken usulca yanınıza gelip ilk önce saati soran sonrada "havalarda soğudu" diyen, siz kimi bekliyorsunuz diye muhabbeti uzatmaya çalışandır. hatta o kalabalığın içinde ki yalnızlıktır(yalnız insandır). o kalabalık yerde yalnızlığı gizleyemeyeği boyutlara ulaşır ilk bulduğu görüntüye tutunmaya çalışır ama o görüntüde bir süre sonra kaybolur
belkide en yalnız insan şehirler arası otobüste yanındakinin gittiği yeri okuduğu okulu, kız-erkek arkadaşının olup olmadığını merak eden, ona askerlik anılarını yada mercimek köftesi yapmanın püf noktalarını anlatan yaşlı amcadır-teyzedir. çoluğu çocuğu vardır, ama arayıp sormazlar, torunlarla konuşmaya çalışsa "üff babane, dede" yanıtını alacaktır. ya eşi vefat etmiştir, yada eşiyle olan ilişkisi, birbirlerinin yüzüne bile bakmazlar, o yaşlı tezye, amca da yanında oturan gençliğiyle konuşmak ister, bir an olsada yalnızlığını unutmak ister.
ya da bakkala gittiğinde kötü espriler yapan futbol muhabbeti açmak için laf atan, kişinin mesleğine göre tüyolar almaya çalışan bakkalcıdır yalnız insan. çünkü bakkalda konuşabileceği insanlar sadece apartman görevlileridir, onlarlada verilecek avantadan fazlası yoktur konu olacak, sabah 7 de açar bakkalı gece 11 de kapar onlarca yüzlerce kişi gelir gider bakkala ama paradan fazlasını vermezler. sevgi ister bakkal amca.
ha eğer ki siz bunları okuyup anlatılan kişilere 5 saniye de olsa acıdıysanız, onları yalnız olarak nitelendirdiyseniz yanıldınız. bu tür yalnızlıklar sadece romanlarda olur, bu insanlar yalnız değil sorunludur, hepte beni bulurlar. bende genel yapı itibariyle kafalarına budaklı meşe odunuyla vuramadığımdan dolayı, daha da beteri yukarıda yazdığım gibi düşündüğümden dolayı dinlerim onları.
ama siz siz olun kanmayın onlara, dinlemeyin onları, manyak onlar.
gidiyor en güzel günlerim
geçiyor mevsimler, ben kapalı odalarda
soluyor tenim, sönüyor gözümün ışığı
tutamaz oluyor ellerim, kalbim yavaşlıyor
22 lik iken bitiyor hayatım
bir odada bir yatakta, her şey eski etrafta
ben yeniyim bir tek, yeni iken bitiyorum.
her gün kopya gecelere uyanıyorum
dört duvar siliyor varlığımı
karşı koyamıyorum bitişime.
her sabah kapıdan dönüyorum
çaresizliğin büyüsünü bozup gitmek istiyorum, olmuyor
yenilgimi uyuyarak gösteriyorum dünyaya.
uyuyamadığım gecelerde hayalini kuruyorum
yürüyorum gitmek için, adımlarım geri götürüyor beni
vuruyor yüzüme korkaklığımı ve ne zaman kalksam otur diyor yalnızlığım ..
Bıraksanız kaçar diye de korkuyorsunuzdur hani, sanki yalnızlık kaderiniz olmuş ve kabullenmişsinizdir sessizliğin tutsağı olmayı
işte o an boş verebilmek istersiniz her şeye; Koy ver gitsin demek kafanızı taktığınız tüm etkenlere...
Anı yaşamak ve unutmak iki saniye öncesini bile, düşüncelerinizi kapı dışarı etmek, duygularınıza şöyle okkalı bir tokat indirmek ve anılarınızın üstüne bir bardak soğuk su içmek, geçmişinizi adeta bir şehit misali öylece gömercesine defnetmek...
Fakat ne kadar isteseniz de olamaz bunların hiç birisi çünkü; artık kabullenmiş ve de çözmüştür bir kere beyniniz, insanların içindeyken bile nasıl yalnız kalınabileceğinin o en acı bulmacasını...
