unutmakmis insanlara verilen en buyuk lutuf!
giden hic donmeyecek kandirmamaliyim kendimi. degersiz bir bez parcasi gibi burusturup asagiladigim mutluluk simdi cok uzak.
hastaymisim... kalp buyumesi diyorum adina, guluyorlar. oysa cok canim yaniyor. her gun birer parca birakiyorum insanlara; belki biter kalbim, kurtulurum diye. belki artik buyumez diye. ama bagisladikca buyuyor.
kendimi yalnizligin soguk koynundan korumak icin ruhumu paylastigim insanlar, kumdan kaleler misali kucuk dalgalarla birer birer yikiliyor... yok oluyor.
attigim her adim yanlis yollara cikariyor beni, yanlis yalnizliklarda kusuyorum kendime. her gun biraz daha oluyorum boyle olunca da.
bir parca muzikle yeniden basliyor hayat! tam yasamaya basliyorum, muzik yine sessizlige gomuluyor. kendime cekiliyorum. bir umut bekliyorum yeniden yasamak icin.
bir kardelen istiyorum. bu zemheriyi dindirsin, gunes yeniden dogsun.. gunese yagmur yagsin, yagmur yesile dussun, bu sizi dinsin istiyorum.
ve biri ciksin karsima.. her seyiyle ozel, siradanligi bile siradisi. sevgimiz yalnizligimizdan daha buyuk olsun istiyorum.
zamanin bu zehirli akrebi hep karanliga ilerliyor oysa. kucuk umutlarimi sakliyorum bir koseye, kimse elimden almasin diye. sonra onlari birlestirip buyutuyorum, tam inanmaya basladigim sirada bir de bakiyorum ki aslinda hayalkirikliklarim yine maglup etmis umutlarimi. ben yine kendime kaciyorum. kendimden kaciyorum biraz da..
nafile.. her vaat yeniden kanatiyor bu yarayi.
kucuk bir kelebegin kanadinda hayallerim agliyor. sonra kelebegim kanatlari islandigi icin dusuyor bir cole ve yeryuzundeki cennetime ulasamadan sonsuzluga doguyor; cansiz, yipranmis bedenini ruhuma gomerek..
ben yine agliyorum..
sessizce..
susuyorum.
