insanın yalnızlığın en dibine vurup da gelen ses sonrasında kendi kendine söylediğidir.
sanırsın ki söylenilen anda dünyada bir sen yalnızsındır. bir sen tadıyorsundur o duyguyu. kişi de tuhaf bir hissiyat belirir. etrafına bakarsın kimse yoktur, bir ses edersin sesine karşılık gelmez, bacaklarını karnına çekip küçük bir çocuk gibi oturur şaşkın gözlerle etrafa bakarsın hani, olur da biri gelir ümidiyle... bir kaç dakika sonra gelen giden olmadığında durup düşünürsün; yalnızlık böyle bir şey demekki, böyle kendini gösteriyor, hissettiriyor insana diye...
