Her şeyden önce korkmaktır. Yaralanmaktan ve yara henüz kanıyorken tekrar yaralanmaktan korkmaktır. Çünkü çocukluk elbisesini soyundukça yaralarımızı gösterme alışkanlığımızı da terk ederiz. Oysa küçükken ne çok hoşumuza giderdi değil mi, daha ilk kez tanıştığımız birisi bile yaramızı fark etsin sonra öpsün ve yara geçsin diye uğraşır dururduk. Şimdi gösterdiğimiz takdirde tekrar yaralarımızdan kanatıyorlar. Belki de bu yüzden artık yalnızlık bir seçenektir. Yalnızlığı tercih etmek yaraları saklamak, geçmesini beklemektir.
