işte avcı diye, yıkıcı diye, tehdit diye buna derim ben. bir 21. yüzyıl hastalığı. birkez için zehrini içinize akıttıysa -çoğu zaman- geri dönüşü olmuyor. bir hastalık gibi yayılır ve korkular büyütür dileklerinizin içinden bir geceye doğru sayfalarca şiir arasından kendinizi gördüğünüz bir aynaya doğru susarmışçasına çığlık attırarak.
sevdiğim şey. hayatımı baltalayan ve bana kelimeleri bahşeden. içerisinden çürümüş çiçek ve gece ve aşk ve tuhaflık akan.
insanların kendisini ciddiye almadığını ve sürekli eleştirdiğini gören insanın, yalancı kalabalıklardan yakasını kurtarıp, köşesine çekilmesinden kaynaklanandır.
başlığı ''nasıl *oktan bişey bilir msiniz'' diye devam ettirmek uygun kaçar mı bilemem. ama aynen oyle bir ruh hali ve boşluk. sabah uyurken başınızı okşayan biri varken bile durum boyle ise durum daha da vahim. hatta o kişi annenizdir. sevgiliniz yanındayım der. arkadaşlarınızla her gece piiz devam eder. ama içten içe bir çokus...
kafanızda bir zemberek kurulmuştur. eski masa saatlerinde olduğu gibi. saat çalana kadar gerçekleri goremezssiniz. birde zemberek bozulup ayarı kaçarsa vay halinize.
kalabalıklar içindeyken akar damardan. sinsidir, hiç belli etmez yayıldığını. her şeye muhtaç kılar insanı. her şeyden yardım bekler bir hale getirir. panzehiri yoktur. dünyanın kaç bucak olduğunu tattırır. tanrı ile araya bir bulut girer, hemen yanınızdaki dostlarınız bir sis bulutunun arkasındadır artık.
geri teper bünye, oyalayıcı şeyler arar, bulur da, kalpte kabarmış olan bir placebo etkisi kurulur.
çevrende dolaşan, etrafında kalabalık yapan insanların hepsinin yüzlerinde maske olduğunu farkettiğinde hissedilen yalnızlıktır. herkes sahte, herşey yalan olmuşken oyunun bir parçası olamıyor insan bazen.ya kendi kendini dışlıyor, ya da zaten dışlanıyor. en güzeli gözlerini kapayıp kulaklarını tıkamak çevrende senden bağımsız, seninle alakasız akıp giden hayata. yalnızsın. sonuna kadar...
tam olarak hissettiğim histir. telefon defterinde varlığını sürdüren 350ye yakın insan, bunlardan 100 tanesi istediğin zaman gel desen gelecek arkadaşlar. ancak yine de her cumartesisini evde kitap okuyarak geçiren sakin bünye. sonra ben niye yalnızım bu kadar diye düşüncelere dalan bünye.
yalnız olmadığın halde kendini yalnız hissetmek kişinin kendi kendisini ittiği bir his. varlık içinde yokluk çekmek. biraz bencillik belki. beni benden daha iyi kimse eğlendiremez anlayışı. kitabı caddede yapılacak sohbete tercih etme durumu.
derin bir depresyonun başlangıcıdır benim için. çevrende insanlar vardır ama sen kendini yanlız kimsesiz ve çoğu zamanda çaresiz hissedersin.bu yanlızlıktan kurtulmak için çözümün yoktur sanki. derin bir yanlızlık. bünyeye zarar. eskiden zevkle yaptığın şeylerin bu süreçteyken artık zevk vermemesi ilerleyen safhalarında ise yapılan herşeyden bıkkınlık gelmesi durumudur.her insanın yaşadığı bir ruh halidir.
ergenlik çağında kendini gösterir. kişi toplumca anlaşılmadığı kanaatine varır. ergenlikten çıkınca da bazı bünyelerde devam eder. sürekli isyan halindedir bu durumu yaşadıklarını ileri süren insanlar. oysa bunu gerçekten ta içinde hissedenler çekilir köşelerine usulca izlerler hayatı, dahil olamadıkları hayatı. bunun farkındalarsa sıkılırlar kendilerinden bazen ve nereye kadar bu yalnızlık diyerekten ufak çaplı girişimlerde bulunurlar ve o an anlarlar ki buraya kadardır bu yalnızlık, herkes yalnızdır işte. ne gerek vardır mağarasından çıkmasına insanın.
