yasamın her anını bırılerıyle paylasmak ıstemek. sevdıklerınden, hayatını paylaştığın ınsanlardan guç almak...
son anda yapayalnız olacağının bılıncıne varıp, bunu yaşamamak için çabalamak.
kendinden korkmaktır. zira ancak yalnız kalınca insan kendinin farkına varabilir, kedini dinleyebilir, kendiyle yüzleşebilir. belki de bu yüzleşmelerden korktuğumuz için yalnız kalamıyoruz. çünkü biliyoruz ki asla kandıramayacağımız tek insan kendimiziz. ve gerçekler de daima can yakar.
korkulur doğal bir durumdur. dilerim ki geçicidir!
evet korkuyorum yanlız kalmaktan korkuyorum! yanlız kaldığım heran hayalin geliyor önce gözlerimin önüne sonra gelip oturuyor yanmdaki koltuğa. ben konuşuyorum seninle anlatıyorum hep 'gitme bak nasıl seviyorum' diye. ama sen cevap vermiyorsun bana sadece bakıyorsun donuk, mutsuz ve anlamsız gözlerle. biliyorum diyorum o an, şimdi hayalin değil sen olsan yanımda sen de böyle bakacaktın!
bu yüzden korkulur yanlızlıktan. acıları ve yarım kalmışlıkları bırakmaz çünkü insanı!
