gerçek yalnızlıktır. yaratıcı ve sen. imkansız olandır. onun için, tüm canlıları öldürmedikçe ya da tüm canlılar doğal yollardan ölmedikçe hiç kimse hiçbir zaman gerçekten yalnız değildir.
--spoiler--
''bir adım daha atsam çıkıcaktım. sadece insanlıktan değil, bütün dünyadan. insanın kendi imkanlarıyla bir uzay mekiği inşa etmesi böyle oluyor işte. önce deneme mahiyetinde fırlatılan maymunlar gibi birkaç duygu bindiriliyor mekiğe. sonra da bütün beden, bütün beyin hazırlanıyor, dünyanın dışına yollanmaya. tek amaç, ay'a benzeyen bir uydu olmak.
dünya güzel ama çok uzaktan diyebilmek...''
--spoiler--
--spoiler--
''kim kimi kurtarabilmişti şimdiye kadar? beni kim kurtaracaktı? ''kurtuluş'' dedim ''ankara'da bir mahalle.'' fazlası değil. belki bir de bob marley'in en iyi şarkısı. daha fazla düşünmeye gerek yok. adı her yerde, kendisi yok. kurtulmaya gelmiyoruz bu dünyaya. daha da saplanmak için buradayız. dibine kadar. onun için çürüyor bedenlerimiz ölünce. mısırlılar uğraşmış efendileri kurtulsun diye. ama nafile. çaresi yok. kurtuluşu beklemek yararsız. gelmez çünkü. kontenjan dolmuş. biz daha çok kötülüğün sınırını zorluyoruz.
mucizeler bitti. doğmak yeterince mucizevi. başka bir tane daha beklemek aptalca. ölmek de ikincisi. bunların arasında da bir şey yok. kimse beklemesin.
--spoiler--
asıl yalnızlık insanın içinde gizlidir. onu keşfettiğinde dünyadaki diğer canlıların varlığı/yokluğu bu durumu bozamaz. ayrıca tüm canlıları yok etmek yerine kişi kendini yok etse ve mezarında sonsuz yalnızlığıyla baş başa kalsa amacına gerçekten ulaşmış olur.*
