aslında yalnız insan kendini güçlü sanan insandır.
yalnız insan güçlü falan değildir. güçlü görünmek zorundadır. "acımadikii!" demek zorundadır. çünkü yere düştüğünde kollarından tutup ayağa kaldıracak kimsesi, "ayy canım acıdı mı?" diye soracak bir seveni yoktur.
yalnız insan zavallıdır. acınılasıdır. insan dostlarıyla güçlüdür çünkü. güç, en zor zamanlarınızda omuzunuzda bir el, "her zaman yanındayım" diyen bir dost sesidir. bir insan ne kadar seviliyorsa o kadar güçlüdür. yalnız insan sağanak bir yağmurun altında çırılçıplaktır. övünür çırılçıplaklığıyla ama ne kadar üşüdüğünün farkına varamaz. ta ki ateşler içinde yatağa düşene kadar. güçlü olmadığını anladığı an işte o zamandır. çünkü o anda ne sıcak bir kap çorba getiren bir el bulur ne de "geçmiş olsun" diyen bir yaren.
yalnızca yalnızlığın gürltüsü kalır geriye.
geçmiş olsun.
