insan tekamülünde varılacak güzel bir seviye. Keşke sürekli olsa.
romantik ilişkiler bağlamında acayip bir rahatlık.
özellikle 5-6 aydır bu kafa beni baya memnun ediyor.
bir kere karşı cinse dair filtrelerin çeşitleniyor ve kolay kolay sarsılmıyor. Güzellik, seksilik, çekicilik gibi, dürtüsel karar verme mekanizmalarını etkileyen kriterlere karşı, “iyi de sevilme/seks/ilgi görme gibi soyut/somut ihtiyaçları karşılamak için şu kafa rahatlığını bozmaya değer mi?” vb. Soruları terazinin diğer kefesine koyabiliyorsun.
onun için bu kafa rahatlığını, iç huzuru riske atmaya değer mi?
onunla olursam aynı huzura/kafa rahatlığına erişebilir miyim?
Sadece bu bakış açısı bile bir çok kişiyi elemeye yetiyor.
Dahası, kriterleriniz bu çerçeveye girdiğinde karşıdakini değil, kendinizi odağa alıyorsunuz, ki, bu bir insanın kendine yapabileceği en büyük iyilik olsa gerek.
bu sayede, “şu sıralar yalnızlığımdan memnunum” gerekçesiyle birkaç olası ilişkiden beri durdum. Gafam rahat.
O kadar memnun olmak ki; birinden hoşlanmaya başlayınca yok yere hır gür çıkartıp ondan uzaklaşmayı huy edinmek. Ben ki üstüme düşülmesinden nefret ederim, onu sersemletip bırakınca, bu sefer bana alakasının beni boğar derecede artmasına izin verip, bu -gecerli ve yeterli- dürtüden dolayı sevgimi de içimi de soğutmak.
Bağ, prangadır. Sevgi, Özgürlüğü daraltır. Birini düşünmek, kendini düşünmeyi öteletir.
Ay nefesim daraldı!!!
derdin ben değildim. bunu farkedince gerekeni yaptım ve kendimi yalnız kıldım. şimdi de her şey çiğ görünüyor bana. memnun muyum yoksa uyuşuk mu henüz bilmiyorum.
Kimseye hesap vermemek, sessizliğiyle huzur bulan bir ev, kahveni nasıl içeceğini kimsenin sorgulamadığı sabahlar…
Yalnızlık bazen kalabalıklardan çok daha sesli bir mutluluk.
bir zamanlar o kadar ümitsiz ve kötüydüm ki bu denizin ardında benim için ne var diyordum. şimdi aynı şeklide benim için ne var acaba diyorum kendi kendime yine açılacak kapılar ümitliyim. inziva iyidir dedirtir.
