bu sendromdan haberi olmayanlar gidip osbir çeksin bi zahmet. onlara anlatacak bi şeyim yok zaten.
bu mına koduğumun yalnızlığı öyle garip bir şey ki insan yokluktan bağlanıyor buna ve bağlandıkça daha da vazgeçilmez oluyor yalnızlık.
tam da bu "bağlandıkça" ifadesi, bizi stockholm sendromuna götürüyor zaten. insan, belasını siken failine bağlanır mı?
yalnızlık, eski bir tahta kapının deliklerinden sızar gibi sızıyor hayatımıza. ve gün geçtikçe o yarık büyüyüp tüm odamızı aydınlatıyor yalnızlığın kolpa parlaklığıyla.
