herkesin beceremeyeceği bir sanat. eğer oyunlarınız, dizileriniz, filmleriniz, kitaplarınız bazı insanlardan daha keyif ve huzur veriyorsa bırakın öyle kalsın.
bir yanın bundan şikayet ederken diğer yanının bunun keyfini yaşadığı his. istesen de kolay kolay vazgeçemeyeceğin, vazgeçmemek için kendine yalanlar söyleyeceğin, bahaneler üreteceğin bir bağımlılık...
Normal şartlarda hayat biçimimdir yalnızlık,cidden bu konuda sıkıntı yaşamam.Ama biri girince kalbime bir afallıyorum,dengem şaşıyor o daha hayatıma girmeden.Alışkanlığını bir anda kenara itmek zorlayabiliyor kimi böyle durumlarda.
aslında yalnızlığa alışmak zorunda bırakılıyoruz da alışıyoruz. sorsanız herkesin bir sosyal hayatı, bir aktiviteleri, gezecek; tozacak; eğlenecek arkadaşları var. sosyal medyadan örnek verelim, o sahte gülüşler ile sosyal medyaya attığımız fotoğrafların altında kim bilir ne büyük yalnızlıklar, ne büyük kırılmışlıklar var. hayatımız diğer insanlara karşı yalanlar üzerine kurulmuş sanki. en önemlisi kendimize yalan söylediğimiz, kendimizi kandırdığımız bir yaşamımız var.
zaman zaman hoş olsa bile çoğu zaman sıkıntılara girmeye sebep olur. bazen yalnız kalmak istersin kendi kendini dinlemek ve sessizliğin tadını çıkartmak. ancak kalan tüm zamanlarda yanında yakınında özel birisinin/birilerinin olmasını istersin. belki çok fazla konuşan ve çok konuşulmasından hoşlanan birisi değilsindir ancak o özel insan/insanlar olsalar ve hep konuşsalar bile sıkılmazsın. insanı geçtim diğer canlılar bile yalnız kalsınlar diye yaratılmamış iken isteyerek yapılan bir tercih değildir yalnızlık. alışılacak bir şey ise hiç değil.
insanlardan bıktığının göstergesidir. Boş insanlar ilginizi cekmemeye başlar. 1 ay öncesine kadar krallar gibi yalnızdım şimdilerde yurttayız, nasip. Kafana göre takılırsın çok temizdir. Arada bir şunu mu yapsam dediğin ya da film izlerken beraber tepki vereceğin birini istersin ama o da geçer. Konuşacakların hep içinde kalır ve zamanla daha az ve öz konuşursun. Değer bilir birazda gamsızlaşırsın. Ha hepsi var mı ? O zaman tertemiz yalnızsın.
Ölene kadar yalnızım, ölene kadar da alışmayacağım.
Hayat yazgıdan ibaret, kendi elinle yazdığından. Tercih edilen yalnızlık naraları da avuntudan sadece.. Biz tanrı değiliz. tokuşturulacak bir kadeh, boynundan öpülecek bir kadın, beraber küfredeceğin bir insan olmadıkça, olmayan ruhlarımız olmasa da olur.
Tercih edilmez, zorunda kalınır. Onca sığ, ucuz ve basit varlıkların size dayattirdigi bir zorunluluk. Kafaların farklı seviyelerde olduğu, yüzeysel tiplerin arasında, sıradanĺik ve hep aynılık.. heyecansız ve rollere bürünülmüş bir nefesi almak yerine dudaklarımız ölene kadar morarsın, siktir edin!
Bedenin etrafı ne kadar kalabalık olursa olsun, kafanın içindeki kalabalığı tercih etmektir.
Öyle ki; tek gerçek içerdeki kalabalık. Etrafındakiler sadece sahte suretler.
gece şiiri “yalnızlara”
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi
bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım
herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz
biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde
ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz
umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sesszce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun
bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!
hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu
gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kara gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte
rakı doldurun! eksilmesin
bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz
hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz
hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum
kahrol, kahrol!
diyorum
geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz
”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim
ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim
örneğin;
geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim
ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz
kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz
bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi
biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz
haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz
