“Yalnızlıktan şikâyet ediyorsun... yalnız olmak ne demektir? Acaba insanlarla temastan uzak olmak mıdır? Yahut her türlü yardımdan mahrum kalmak mıdır? iyi ama, düşün ki cemiyetin ortasında, aile içinde, dostlar ve komşular arasında da insan ekseriya yalnız olduğu zamankinden daha az yalnız olmaz... yalnızlığı ortadan kaldıran, her hangi bir insanla buluşmak değildir; belki, faziletli, vefalı ve yardımsever bir insanla görüşmektir.”
insanlarla ilişkim iyi ve çok olmasına rağmen yine yalnızlık hissediyorum. bence ruhsal bir olay yalnızlık. her ne kadar çevrenizde sizi seven insanlar da olsa yine yalnızlık çekebiliyoruz.
çünkü ruh halimize uygun insanlar düşüncelerimize duyarlı insanlar yok.
hani o aşık olduğunuz veya sevdiğiniz karşı cins bile bunu becermiyor. çünkü o sizin eksik yanınızı tamamlayabiliyor sadece. ama yalnızlığınız eksik bir yan değil ruhsal bir ironi.
çaresi ne peki en mutlu olduğunuzun yanında olmak en azından bir süre de olsa aklınıza yalnız olduğunuzu getirtmiyor.
Edit: Tek cümleyle anlatmak biraz yapıma aykırı. Ama yinede yazayım.
