30 yaşındayım ve yalnızım kafam aşırı rahat bu saatten sonra bana ilgi gösterenin derdinin para olduğunu biliyorum. Yoksa sevilecek aynı çatı altında yaşamak isteyeceğiniz insan evladı değilim ben.
uzun zaman dert ettiğim bir şey değildi ama yaş belli bir noktaya geldiğinden midir nedir bilmiyorum, artık akşamları acayip bir hüzün basmaya başladı bana.
evdekilerin bir hafta, iki hafta, bir ay bir yere tatile gitmesiyle aynı şey değildir.
taşınalı sekiz ay oldu galiba. herkes uyusun da kendime vakit ayırayım diye beklediğim, gece tek başıma resim yaptığım kitap okuduğum zamanları özlüyorum. öyle saçma ki aylardır yalnız kalsam da vakit ayırsam dediğim hiçbir şeyi yapmadım.
günde tek öğün en kolay yemeği yiyorum.-hatta bazen çabuk çorba- oysaki ben yemek yapmayı sevdiğimi sanırdım. meğerse ailemin yaptıklarımı yemesini seviyormuşum. hiçbir şey pişiresim gelmiyor.
galon galon kahve içsem kafamı toplayamıyorum.
en kötüsü de aklımın bırakıp geldiğim şehirde, o evde kalması. ben bir aile reisiymişim annemin babamın evinde, bunu çok net anlıyorum. herkesten sorumluymuşum da lisede, üniversitede, şimdi atandığım yerde hep sorumluluğumdan kaçıp onları terk etmişim gibi bir his... hiç yakamı bırakmıyor. en son gittiğimde büyük bir kriz çıktı ben toparladım canımdan kanımdan gitti verdiğim emek. olsun ama kardeşim "abla sen hep gittin zaten yoktun ki" diyince anladım asla yetmeyeceğini ve bu çocukluktan başlayan başarısız aile reisliğini hiç bırakamayacağımı.
ben şimdi kendi evimde kalırım ama aklım kalbim duramadığım yerde.
Aşırının aşırısı sevdiğim ve özlediğim olay.
18 yaşından itibaren baba parasıyla ayrı evde yaşayıp kendin para kazanmaya başlayınca 27 yaşında birikim yapmaya karar verip aile evine taşınmak… bal gibi insanlar ama yine de kendi evin gibi olmuyor.
Bir canlı düşün, Yalnız kalmaktan bile aciz.
Ne sikime yarar bu canlı?
Yaşamak için tüm imkanları olsa bile sırf yalnız diye beyni sikiliyor, muhtelif marazlara maruz kalıyor.
ulan Ne hayır gelir böyle bir formdan?
Hooops tanrı! Seninle bir anlaşma yaptık ama bana bu kadar aciz olunacağı söylenmedi. Bizi mi koparıyorsun?
iki denemenin ardından karar verdiğim tercih. Kimsenin egosu altında acı çekmek zorunda değilim. Sadece ailemle aynı çatı altında kalırım.
Huzur ve sessizlik getiren doğru bir tercih.
Araştırma sonuçları ise oldukça endişe verici... Yalnız kalmanın beynimizi küçültebileceği ve bunama riskimizi arttırabileceği ortaya çıktı.Araştırmacılar, sosyal temas eksikliğinin, beyni kademeli olarak küçülttüğünü söyledi.
Düzenli kurulan sözlü iletişimlerin ise beyin hücreleri arasında yeni bağlantıların oluşması için gerekli olan sinir uyarılarını harekete geçirdiği ve beyin hacmini koruduğu belirlendi.
Ancak yalnızlığın sağlık üzerindeki etkisi sadece bu değil. Araştırmalar, yalnız kalmanın kanser, kalp hastalığı ve bunama gibi durumların riskini artırdığını ve ömrü 5 yıl azaltabileceğini ortaya koydu.
Fiziksel yalnizlik, kalabalığın içindeki yalnızlıktan iyidir kanımca. Yalnız yaşamakla ilgili bir söz duymuştum yakınımdan. "Birisi çıkıp bu akşam bu yemeği yemesekte farkli birşey mi yesek dese keşke" demişti. Zorunluluksa acıtır net.
