yalnız kalmak; zordur, nefes almakta zorlanırsın, yaşadığını zannedersin, kendini avutursun. kimileri, yalnız kalmak tercih meselesi der. yanlış arkadaşım insan yalnız kalacak kadar değersiz bir varlık değildir.
"Yalnız kalmak bir ilaç mıdır yoksa hastalığın ta kendisi mi?" (bkz: hipokondriyak) yıllardır cevap bulamadığım tek soru. Hem yalnız kalmaktan korkuyorum hem de sadece yalnız kalmak istiyorum yanımdaki insanlardan uzaklaşıyorum büyük çelişki.
evet,yalnızlıktan boğulmaya yakınım. telefon ne çalıyor,ne bildirim var, ne de kapı zili. herkesin ya unuttuğu,terketiği,vazgeçtiği bir zaman dilimi. umarım kısa zamanda biter.
başlarda insana çok güzel gelir. hatta evinize gelen misafirlerin kalksın diye gözünün içine bakarsınız, evleri uzaktadır gecenin bir yarısında yollamaya çalışırsınız. sonra gün gelir evi 10 dakika uzaklıkta olan misafirleriniz yatıya kalsın diye gözlerinin içine bakarsınız. kısaca zamanla ne için gözünün içine baktığınız yalnız kala kala değişir.
insan etrafı kalabalıkken yalnız kalmak ister. ama sonrasında gerçekten yanında kimse kalmayınca o zaman anlıyor insan. arkana bakıyorsun dostun arkadaşın gitmiş o çok sevdiğini söyleyen ve seni asla bırakmam diyen sevgilin arkasına bakmadan çekip gitmiş oluyor. zaten kötü zamanlarda herkes kaçar ve yalnız kalıp içine kapanirsın sonrada hep böyle mutsuz yaşarsın.
benim için geçerli olan terim budur. yıllardır tek tabanca takılan dışlanan kişide olsam hala ilk günki huzursuzluğu veriyor hiç alışamadım. her gün yalnız bir güne yeniden ölmektir.
yalnızlık aynı havayı soluyupta bir türlü yanyana olamamak gibidir.aldığın her nefeste onun kokusunu duymak istersin.ama yapamazsın.aldığın her nefes ciğerini acıtmaya başlar. (bkz: leyla ile mecnun)
Bence her şeyden yakınan insanların korktuğu saçma sapan bir gerçektir. Ulan ne olabilir ki? Bakış açısı mesele biraz.Olumlu olun arkadaşlar ya gece gece felsefe şey etmeyelim burada.
her insanın belli şeyleri yaşadığı belirli dönemler vardır. bilirsiniz. önceleri hem ergenliğimi hemde ergenliğimi takiben uzun bir zaman hep yalnız kalmak istiyorum diye geziyordum ortalıkta. sonra biraz zaman geçti. kişiliğimi kabul etmeye başladım, uzunca bir süre de kendimle tartıştım. ama artık billiyorum. yalnız kalmak istemiyorum. uyurken, uyandığımda, yemek yerken,film izlerken, ağlarken,gülerken hep yanımda bir canlının olmasını istiyorum. paylaşmak ve sevmek istiyorum. arada sırada olmuyor değil kimseyi görmek istemediğim günler..fakat biraz düşünürsen anlayacaksın. etrafımda hep nefes alan birşey olsun istiyorum yoksa tek derdim kendim oluyorum. ve artık kendimle savaşmak istemiyorum. dolayısıyla yalnız kalmak istemiyorum.
