Karlı bir kış günüydü. Yağan kardan üşümüş küçük kırlangıç, yalnız yaşayan bir adamın evinin penceresinin dışına gelip gagasıyla camı tıklatmış, adeta adamın onun içeri girmesine müsaade etmesini istemiş. Yalnız adam bu isteği görmüş, "olmaz alamam, git başımdan" der gibi kovalamış, sonra da kendi kendine söylenmiş :"hıh, camı tıklatmakta kendisini içeri alacağımı mı sanıyor acaba ?".
Gecenin ilerleyen saatlerinde canı sıkılmış, rüzgâr ve soğuk arttıkça yalnız adamı daha başka düşünceler sarmış, kırlangıcın arkadaşlığını geri tepmekten biraz pişmanlık duymuş." Keşke kuşu içeri alsaydım. Ona biraz yiyecek verirdim. Minik kuş oradan oraya uçar, neşeli sesler çıkartır, cıvıldar, yalnızlığımı paylaşırdı." Demiş.
Ertesi sabah ilk işi pencereyi açıp etrafına bakınmış adam, belki kırlangıç oralarda bir yerlerde olabilir diye düşünmüş. Ama görememiş zavallı Kırlangıcı… uzun kış geçmiş yine yaz gelmiş… Etrafta kırlangıçlar cıvıldayarak uçmaya başlayınca ; yalnız adam, heyecanlı camını sonuna kadar açıp kuşu beklemiş… Ama hiç gelen olmamış. Onun hevesle havada uçan Kırlangıçlara baktığını gören komşusu hikayeyi öğrenince hafif buruk bir sesle: "sevgili komşum anlaşılan sen Kırlangıçların altı aylık Ömürleri olduğunu bilmiyordun. " demiş. Bunu işiten yalnız adam çok üzülmüş ama üzülmek için de artık geç kaldığını anlamış.
Uçsuz olur, sonunun dibi delik kurarsın kafanda. Seni sınırlayan, her şeyine müdahale eden bir sevgilinin olmayışı belkide seni özgür kılar. iş bekleyen kan emici bir patronun olmayışı düşüncelerini gökyüzüne salar. Ne kadar yalnızsan o kadar özgürsün işte.
Jean-jacques rousseau'nin kendi hayatından kesitler sunduğu, isminden de anlaşılacağı gibi yalnız bir adamın iç dünyasını, toplumdan uzaklaşma evrelerini ve hayallerini anlatan güzel kitap.
-insanlar kardeşim olduğu sürece dünyevi mutluluklar tasarladım; bu tasarılar bir bütüne bağlı olduklarına göre, herkes mutlu oldukça mutlu olabilirdim; ancak aradıklarını gördüğümden beri bana özel bir mutluluk fikri kalbime işlemiştir. işte o zaman onlardan nefret etmemek için, onlardan kaçmak gerekti ve hepimizin ortak annesine sığınarak, kollarının arasında çocuklarının darbelerinden korunmaya çalıştım; yapayalnız bir insan veya onların deyişiyle insanlardan kaçan, insan düşmanı biri oldum. çünkü en korkunç yalnızlık, bana ihanet ve kinle beslenen toplumsal yaşamdan daha tercih edilir göründü-
