Söylenecek yüzlerce şey olmasına karşın, acıyla gülümseyip yolunuza devam etmek en etkili olanıdır.
Tabiatımdan mıdır bilinmez, insanları mahcup görmeyi yüreğim kaldırmıyor, her ne olursa olsun...
Bu iğrenç duruma, Zaman, emek ve kelime harcamayı anlamsız buluyorum, çoğu zaman.
Yalan söylemen değil, bir daha sana asla inanamayacak olmam en fenası bence...
eğer söylerseniz elinizdeki kozu kullanamazsınız artık. stratejik açıdan bunu kullanabilmek, daha bir çıkar sağlar. Ama mal gibi gidip söylersen, pek bi işine yaramaz bu durum..
Koca bir hiç. Çünkü yalan yakaladığımda susmayı öğrendim. Mesela birinin bana yalan söylediğini biliyorum, yani işin gerçeğini biliyorum ama bunu ona çaktırmıyorum. Ben de böyleyim işte.
neden böyle bi şeye gerek duyduğunu sorarım. neden yalan söylemiş yani? kızar mıyım? zevkine mi söylemiş? arkamdan iş mi çeviriyor? bunların tümü önemli.
Sadece çevremde olan birisi çok ciddi yalan söylesin koymaz, ama sevdiğim insan yalan söylediğinde bir süreliğine dünya yaşanmaz hale geliyormuş gibi hissediyorum, sanki bu dünyaya ait değilmişim gibi.
Söylenecek bir sey yoktur. Yalanini yakaladiginizi belirtin yeter. Arlı bi insansa zaten yerin dibine girer, uzun sure gozunuze bakamaz. Arsızsa zaten degmez. Kendinizi yormayin, gardinizi alin kafi.
