iyidir yalanlarla avunmak. her daim gerçeklerin farkında olup acı çekmektense arada bünyeyi yalanlara yaslayıp dinlendirmek lazımdır. biraz da cesarettir, deliliktir. eğer ufukta bir gerçek varsa önünde sonunda onunla yüzleşeceksin. farkında olursan yüzleşene kadar yüzleşme anını düşünmek bile hırpalar seni. ama avunacak bir yalan bulmuşsan hiç olmazsa yüzleşene kadar kurtarırsın kendini.
günün birinde mesudiyeli mesut gibi hakikatleri görünce ' ne kadar da kücük bir dünyam varmiş' diyerek trene binip bir kağit parcasini yirtmakla bitecek olan hadise.
zamanında çok başarılı olduğum konu. işin tek bir yan etkisi vardır yoksa pek zararsızdır. o da kişinin söylediği yalanlara, bi süre sonra kendisinin de inanmaya başlamasıdır. sonu vahim tabi psikolog falan... işin yoksa uğraş dur sonra.
gerçek bir dünyada yaşıyoruz, gerçek sorunlarla yüz yüze kalıyoruz, gerçek acılarr yaşayıp gerçek mutluluklarda havalara uçuyoruz.
o zaman nedir yalanlarla avunmak? nereye kadar gider?
yalan söylemek çevredeki kimseye insanın kendine verdiği zarar kadar çok zarar veremez. hele bir de söylenen yalanlara insanın kendisi de inanıyorsa işte o zaman olan olmuş artık sonu gelmeyen bir oyuna başlanmış demektir. yazık yalanlarıyla avunanlara çok yazık..
yalan: bugün haftanın son iş günü haftasonu tatili geliyor.
gerçek: sabahın köründe yarı aç yarı tok işe gideceksin sekiz saat beynini zükecekler.
yalan: sevgilim beni çook seviyor.
gerçek: hadi oradan o kendini seviyor. git iş arkadaşlarının ya da ailesinin yanında osur bakalım ne kadar çok seviyormuş seni.
Yıllardır, sevgili dostum ve kardeşim nobran ne ya adlı yazarla körüklediğimiz avuntu şekli. ideal olanla, süregelen arasındaki dengeyi oluşturma çabası ve ardından sonuçsuzluğu. Bir çeşit, yanlış hayatı doğru yaşama, karşıtlığı.
