ilk baslarda keyiflidir. sonra rahatsizlik verir ama "ya ilerde aciklarim" diyerek gecistirilir bu rahatsizlik. sonra artik bir seyleri aciklama noktasina gelinir. ne yazik ki bu genelikle yalanlarin ortaya cikmasiyla es zamanlidir. ama aciklamak istemenin sebebi yalanlarin ortaya cikmasi degildir. sebebi; vicdan azabidir, karsi tarafa verilen degerdir. ama karsi taraf artik buna inandirilamaz. eger tek tarafli yapildiysa; karsi tarafi hakli, üzgün, aldatilmis; yapani ise yalanci, adi, serefsiz kilar.
biteceği neredeyse kesin olan ilişkilerdir.
şimdi denilecek ki yok efendim çok aşıksa insan ayrılamaz, kolay değildir severek ayrılmak vesaire vesaire. evet katılıyorum ama sanmayın ki bu yalanlar ortaya çıktıkça o mükemmel aşk törpülenmiyor... belki kandırılmışlıklarını duydukça, yalanlar ortaya döküldükçe gizli gizli ağlayacaksın, belki de hiç ayrılık sözü etmeden kavga edeceksin sevdiceğinle ama bütün bunlar sevdiceğine olan güvenini kıracak, kendini enayi gibi hissedeceksin. bundan sonra hep aklında acaba yine mi yalan söylüyor olacak. belki de sevdiceğinize olan acıma hissini kaybedeceksiniz bundan ötürü. belki normalde asla yapmayacağınız sadakatsizlikleri haklı bulacaksınız yaşanılanlardan dolayı. ne yazık ki bu ruh halinden sonra bu ilişkiyi ayakta tutmak mümkün değildir. bir yerde tıkanır mutlaka.
bir de belki düzelir diyenlere üzülerek, huylu huyundan vazgeçmez demek zorundayım. keşke düzelse...
