aslında herhangi bir insanın gerçeği söylerkenki ciddiyet ve kararlılığının yalan söylerken asla olmamasıdır. yani kişi başta kendini kandıramaz. konu biraz yoğun, örnek veriyorum hırsızlık yapan ve yapmayan iki kişinin sorguya çekildiğini düşünün. yalan söyleyen ne kadar profesyonel ve ruhsuz vicdansız duygusuz bile olsa yalanı söylerken kendi insani etiğine* aykırı bir şey yaptığını kabullenir içten içe. yani vicdanı haykırıyordur susturamaz. hırsızlığı yapmayan kişide ise benliğinin verdiği saf bir rahatlık vardır. vicdanının rahatlığı davranış ve durumuna yansıyıp kişiyi ayırt etmek mümkün hale getirir. özetle yalan söyleyen kişinin vicdanı bunu onun bedenine yansıtacaktır. daha bir özetle her insanın içinde saf bir adalet unsuru vardır.
