Şahsımın yaşadığı durumdur. Böyle insanlara bakarken müthiş bir duygu içerisine giriyor ama utanıyorum. Ayrıcalıklı davranmak istiyor ama sonra diğer insanlara haksızlık olacağını düşünerek vazgeçiyorum. Bir kaç kere arkadaşlık kurmaya çalıştım yüzü çok hoşuma giden insanlarla ama çok boş insanlardı. Bu yüzden büyü bozulmasın diye artık tanışmıyorum.
Yakışıklı veya güzel insanların sayısı azınlıkta olduğu içindir bence. Sürekli benzer şeyleri görmek rutinimiz olur.
''rutine dönüşen her şey sıkıcıdır. Bu yüzdendir ki komşunun bahçesi bize her zaman daha yeşildir.''
Kesinlikle yaşadığım durum. Hani hayatımda ikinci kez görmeyeceğim, sadece kaldırımda karşımdan gelen insana ikinci kez bakamıyorum. Biz çok mu naifiz yoksa toplum olarak " bakıyorsa sapıktır " yargısına insanların çok kapıldığını düşünüp kendimizi mi frenliyoruz ? Hani son zamanlarda sokakta gördüğümüz şirin bebeklere, çocuklara gülümsemekten bile çekinir olduk ya malum sebeplerden. Acaba bu da onun gibi bir şey mi ?
