Amcam ameliyat olacaktı, ben sabah okula giderken annemle babamda hastaneye gitmek için hazırlanıyolardı, okula gittim, geldim, annem aradı oğlum bugün evden çıkma misafir gelicek biz biraz geç gelicez dedi, biraz sonra komşumuz çağırdı gel yemek ye vs. Gittim kimse konuşmuyor ofluyorlar pufluyorlar ben aklima kötü şeyler getirmek istemiyorum, derken babam aradı oğlum 'amcanı kaybettik' dedi, 'sen gelenleri karşıla biz de hastanedeyiz gelicez' merdivenlerden inerken yüreğimde daha önce hiç hissetmediğim gibi bi his ilk defa böyle yakın birini kaybetmiş olmanın şaşkınlığı, kafamda olanları anlamaya çalışıyorum ölüm diyorum, götürdü amcamı diyorum, ağlamak istiyorum ama olmuyo, girdim eve ,sonra dışarıdan ağlama seslerini duyunca kendime geldim, bu seferde durdurmak istedim gözümde ki yaşı, olmadı tabi...
Yakınını kaybetmek insanın yalnızca insan olduğunu tanrının bir hatırlatma biçimi sanırım. Sevdiğiniz yanınızda derken tam, bir bakıyorsunuz kocaman bir boşluk. Böyle bir durumda acıtan sadece sevilenin gidişi değil, ölüm kavramının bu denli yakında olduğunu görmenin verdiği o garip his de aslında. Bilemiyorum nasıl anlatılır. Garip demekten başka türlü açıklayamıyorum affola.
eceliyle ölmediyse ve intihar ettiyse eğer içinizde her adını duyduğunuzda ansızın harlayan bir ateş olur. bir an sızlatır. sonra geçer. sonra yine aynı. üzüntü yerini öfkeye bırakır.
" En kısa tabirle çocukluğumun bir parçası eksildi sanırım. En derin anlamıyla da ancak böyle anlatılabilir zaten. Bir insanın en sevdiği hiç unutmadığı anıları değil mi çocukluk anıları? Niye eksiliyorlar? Eksilmeseydin hayatımızdan daha hatırlayacağımız yığınla anımız, bir sürü an’ımız olsaydı ya. Ben çok kızgınım sanırım sana. Hatta öyle böyle kızgın değilim tarifi yok. Kızgınlık geçer de, kırgınım ben sana. Çok kırgınım. Daha yaşayacağımız onca şey varken bırakıp gitmek olmadı. Düğünde halay başı olacaktın, damadın sadıçlarından olacaktın. Düğün konvoyunun önünü kesen çocuklara parayı sen verecektin, arkadaşlara sigara ikram edecektin. Teoman konserlerine gidilecekti. Bağıra böğüre şarkıları söylenecekti. Hatta bilmediğimiz yerlerde geveleyecektik. Onca şehir varken gezilmemiş. Onca ülke varken görülmemiş hepsini bırakıp gitmek ne kolay oldu öyle. Sana yakıştıramadığımdan mı yoksa konduramadığımdan mı bilmiyorum. Ama olmadı böyle. Bunca şey ve daha niceleri varken çekip gitmek olmadı. Hayatlarımız hep 1 eksik olacak şimdi. işte şimdilerde bir eksiğiz. Hem de öyle bir eksiğiz ki, sorma. Sen zaten hiç sorma. Sen sadece bil ki bir eksiğiz…"
Bunları ardından ben yazmıştım. Şimdi yazamam güzel şeyler. Çok kızgınım sanırım en kolayı seçtiği için.
Bugün öğrendiğim en acı olay. Abim öldü. Oz abim değildi, arkadaşım değildi, anlatırken yakınımdan başka tabir bulamadım ona ama aslında hem abim, hem sırdaşım, hem dert ortağım, hem en büyük destekçimdi. Bugün yanina gitmek için mesaj attim, cevap vermedi. Sonra diğer abime mesaj attım, abi yaniniza gelicem irmik tatlımı hazırlayın dedim cevat yok irem dedi. Abi irmik tatlısından mi kaçıyor tamam kahvaltı da benden dedim. O öldü dedi. inanmadım. inanmak istemedim. Ta ki haberde onun fotoğrafını görene kadar. Hala inanmıyorum. Hala inanamiyorum. Mekanın cennet olsun abim. Asli ablaya da allah sabir versin. Seni çok seviyoruz. Asla unutulmayacak birisin.
