kabullenemesem de soğudum ve buna çok üzülüyorum her hareketinde artniyet arıyorum artık düşüncelerimi paylaşmak da içimden gelmiyor benim onu sevdiğim kadar o beni sevmiyor yalnız kaldığında beni arayıp soruyor çok üzülüyorum gerçekten öyle kırılacağım cümleler söyledi ki vakti zamanında içime attım aylarca sindirmeye affetmeye çalıştım ama kabul edemiyorum ben o lafları hak edecek hiçbir şey de yapmadım üstelik çok üzülüyorum bu raddeye gelmesine resmen rahatsız olmaya başladım artık çekiniyorum kendisinden her şey boktan bir hal aldı cesaret edebilirsem oturup konuşurum belki düzelir solan bir çiçeği canlandırmak için benim kadar çaba sarfeden biri olamaz ne de olsa.
gayet de söz konusu olabilen ve sizin etkinizin olmadığı durum.
çok severdim kendisini. birlikte tatile bile çıkmıştık. her şey ne zaman başladı ? emin değilim. ama onda bir şeylerin değiştiğini gördüm. masada ben ve kadınlardan yana dertli birkaç erkek daha otururken kadınlarla olan maceralarını anlatmaya başladı. onu kenara çekip bundan hoşlanmadığımı, özelde kalmasını söyledim. beni dövmekle tehdit etti. sonra birkaç konuda sırf farklı fikirde olduğum için gereksiz yere agresifleşti. öyle bir kontrol manyağı haline gelmişti ki artık eleştiri falan kabul etmiyordu. bunları konuşmak isteyince beni hayatından çıkardı, hem de iki kere. keşke öyle kalsaydı... artık '' kadınlar bana hasta '' havasında, sürekli laf sokma derdinde, siklemeden dolaşıyor. bir gün her şeyi bitireceğim. o gün mutlu olacağım bir gün olacak.
insanlar kötüye evrilebiliyor ve bu tanıdığını zannettiğin kişiler de olabiliyor maalesef. bir süre sonra görmek istemiyorsun. artık çalıştığı yere uğramıyorum, sırf aramasın diye telefonumu uçak modunda tutuyorum.
bu aptal hayat zaten yeterince canımı sıkarken bir de onun kontrol manyaklığıyla uğraşamam. kendisi düşünür bir gün de ağlar belki, ben elimden geleni yaptım. içim rahat...
