kaçınılmaz son olan ölümün bizi ziyaret etmeden önce, yakınımızdaki insanları ziyaret ettiğini düşünmek, ağlamaktır...
ilk olarak aklımıza anne ve babamız gelir... "nasıl dayanırız?" diye düşünürüz onların ölümüne, "nasıl alışırız bizi karşılıksız seven insanların yokluğuna?" ve hiçbir şey yapamadığımız için sadece ağlarız...
dayanılması zor bir acıyı daha gerçekleşmemişken düşünürüz...
sonra arkadaşlarımız, sevdiğimiz insan gelir aklımıza... hayatı güzelleştiren insanların yokluğuna nasıl alışacağımız düşünürüz... onları nasıl toprağa gömeceğimizi düşünürüz... musalla taşında yatarken onlar bizi terk etmelerine isyan ederiz... inançlarımız varsa eğer isyan edemeyiz gidişlerine...
yokluklarını düşünüp varlıklarına değer katarız onların... ağlarız da sanki gerçekten gitmişler, ölmüşler gibi...
belki de gerçeğe kendimizi alıştırırız, kendimizi yakın ölümlere karşı sınava sokarız... hiç geçemeyip hep kaldığımız bir sınava...
insan önce böyle birşeyi düşünmediği için varlığından habersizdir. sonra düşünür kendini zorlar. sonra bir şekilde unutmayı başarır, bu gerçeği kabullenir ve ilk haline döner. bu arada bu konuda daha olgunlaşmıştır.
