Hayatın bana iyi davrandığı yanlarından biri olmuştur benim için yakın arkadaş. Çünkü ben onun sayesinde hayatı öğrendim halen de öğrenmeye devam ediyorum.
Özlemek duygusunu ilk defa onla öğrendim mesela. Daha önce hiçbir insandan uzak kaldığım için ağlama seviyesine gelmemiş, iliklerime kadar özlememiştim.
Ailemden olmasa da bir insanın benim için neler yapabileceğini, ya da benim onun için neleri göze alabileceğimi görmüş oldum.
Bir yerde gezerken onun seveceği bir şeyi görünce "ona bunu alsam ne kadar mutlu olur" diye düşünüp buna neşelenmeyi, bir şarkı dinlediğinde "işte bu tam ona göre" diyip o da şarkıyı beğendiğinde gelen mutluluk hissini onla öğrendim.
Sevgiyi hissettirmeyi, iltifat etmeyi, iki insan arasındaki sevginin yalnızca kan bağı veya aşk veya başka herhangi bir şeye bağlı olmadığını öğrendim.
Eğlencenin, üzüntünün, başkası için en derinden kederlenmenin, heyecanın vs. tüm duyguların yaşadığım en uç noktalarını onla yaşadım.
Bir şey başardığımda onun beni takdir etmesinin benim için pek çok şeyden daha değerli olduğunu gördüm. O bir şey başardığında ise gururu hep içimde hissettim.
Onun üzüldüğü bir noktada elimden bir şey gelmiyorsa buna "çaresizlik" denildiğini öğrendim.
Yaşadığım tüm zorlukları ona anlattığımda içimde uçan kuşa "rahatlık" denildiğini öğrendim.
Ve daha bir sürü sayabileceğim şey işte. işin özeti onu bulabildiğiniz takdirde yakın arkadaş candır, hiç hayatımızdan çıkmasındır.
tatlıdır, hoştur, iyidir. savaşlara göğüs gerip içlerinden güçsüz çıktığını düşünür ama öyle değildir. taşı sıksa suyunu çıkaracak oğlaklıktadır ama kendini sevimli bir keçi sanır.
bebeğimdir. seviyorum.
şok olmalı edit: karşımda oturan ege kraliçesi verdiği örnekte 'lavanta mesela' dedi. gülümsedim, hoşuma gitti örnek dedim. sevdiğimi bildiği için, incelikle söylediğini düşündüm, sorunca "hayır sevdiğini bilmiyordum lavanta seni bana hatırlatıyor" dedi.
iyi dostlar biriktireceğim, ailem olacaklar.
