belki toprak kokusundan, belki ıslaklığın çağrışımından belki de filmlerden kalan bilinç altı kırıntılarındandır... yağmur yağarken insanı birden hüzün kaplar. yalnızsa boşluğu hisseder, paylaşımdaysa sevdiğini yanında ister. sımsıkı sarılıp, yağmurun ürpertisini paylaşmak, vücut ısılarını dengelemek, tenini hissetmek, konuşmadan sessizce kalbini açmak.
toprağın kokusu insanı öylesine etkiler ki, betonarme yığınlarından koparıp alır. doğayla buluştuğunu hisseder insan. mazot kokusundan, tozdan, şehrin gürültüsünden koparır. geriye kalan bütün bitkileri besleyen uçsuz bucaksız toprağın teslimiyet kokusu ve yağmurun yeryüzüne inerken çıkardığı sestir. hoperlörden çıkan melodiler herzamankine oranla daha depresiftir. yağmurun sesinin eşlik ettiği müzik insanı daha da derinleştirir.
dışardaysan ve ıslanıyorsan, üşüyorsan, ayakkabının içi vıcık vıcıksa, şemsiyen yoksa ya da incecik giyinip lanet bile ettiysen yağmur seni yine de etkiler. başını kaldırıp onu görmek istersin. gözünün içine kaçan damlalara aldırmadan gökyüzüne bakarsın. nasıl birşeydir bu? ince ince, düzenli su taneleri... ister sinirli ol, ister çok mutlu istersen de kayıtsız... yağmur öyle birşeydir ki mutlaka seni alıp, biraz depresif, biraz mazoşist, biraz umutsuz ama ne gariptir ki saçma bir mutluluğa sürükler. bu duygu yoğunluğunda romantikleşmemek ne mümkün?
bak yine hızlandı, kayıtsız kalmam imkansız. onsuz olsam da onu arıyorum. yağmurlu birgünde elimde sıcak kahvem, koltuğumda tek başıma, tek kişilik romantizmimle...
