yabancı kız arkadaş zordur. insana pek çok şey öğretebileceği gibi, pek çok sıkıntıyı da beraberinde getirir. insanın sinusodial curve'ünü çok geniş aralıklara taşır. başta çok mutlusundur. herşey kolay görünmeye başlar ya insanın gözüne, yanındaki melek senindir. sana gerçekten kendini değerli hissettirir. kıskanmayı abartmaz, seni sıkmaz filan. oof süpermiş lan bu dersin. millet salak sanarsın. ailen başta arıza çıkarmaya başlar, sana değer veren arkadaşların arıza çıkarmaya başlar.. gel git yaşarsın, düşünürsün ya aslında mutlu olmaya 2 kişi yeter, ne bokları varsa yesinler diye.. hiç birşey gözünde değildir.
işler oturmaya başladıktan sonra bakarsın senin beklentilerin rol modelinde*olan şeyler, gerçekten bunları istiyor musun yoksa bunlar toplum dayatması yüzünden mi med-cezir ler yaşarsın.. böyle geçer zaman .. bir bakmışsın artık eskisi kadar mutlu olamıyorsun, sıkıntılar mutlulukların önüne geçmeye başlıyor. karşı tarafın sana sağladığı rahatlığın bedeli olarak senden de imtiyazlar bekliyor.. kavgalar gürültüler..
anlarsınki karşı çıkan kişiler hasta olduğunda sana bakacak kişilerdir.. onları kaybetmemen gerektiği kafana kazınır...
(bkz: )kesinlikle taktir edilicek durumdur helal olsun koçum diyip sırtı sıvazlanmalı yabancı svgili bulan insanın ama kız türkçe bilmicek tek şart budur.
Bir Yunan ve Arap hanımefendi beni cezbetmek için epey uğraşmış, en son çare olarak da fetişize etmeye yani racetalk olayına başvurmuşlardı.
Her ne kadar bu racetalk olayını gayet tahrik edici bulsam da milliyetçiliğimden ödün vermedim.
Hep söylerim : Tercihim daima milletimin kadınından yanadır. Bu saf milliyetçilik duygularımdan dolayı değil. Aynı kültürden gelip mizah anlayışımın benzediği, benzer şeyleri komik bulabileceğim bir insanla yaşamak istiyor, çocuklarımın ise doğuştan bir kimlik bunalımına sahip olmalarını istemiyorum.
