yaban çileği kokan eski bir şehzade
iner güne sararır
kendi gecesi gözlerine çakılı şaşmaz bakış
hangi duvar hangi resimde
kendine çekilmiş
hem zaman dışı hem diri alabildiğine
uzaktaki şimdi
kemha alev yürürken tende kaybolan dönemeç
başka gözlerde kör geçit:
tuğradaki şiir
bir koku bırakır bilmediği sokaklara
mevsim geçerken duyulur ancak belli belirsiz
uzak memleketlerin birinde bir şehzade
dün yanı başımızdan geçip gitti diye
resimdeki duvar günü kuşatır
gülünü düşürür elinden
yakasından karanfilini
kokladığı bütün çiçekler
uzak tarih yakın iklim kanlı takip
duvarlardan bir taş daha düşüren
yüzlerce yıldır hep o birkaç kişi
hiçbir şey değil hiçbir şey
yalnızca eski bir şiirde olduğu gibi
yaban çilekleri yaban çilekleri
bir koku, bir resim, bir tuğra belki
