Her zamanki gibi bugün de istanbul sokaklarını voltalıyordum... Fakat bu seferki gezimin diger günlerden bir farkı vardı. Dilimde
'yaşanmaz bu memlekette yaşanmaz' teranesi yoktu. Bugün kütüphanede Cins dergisinde okuduğum bir paragraf sayesinde, belki de memletimizin su vaziyetinde, kendi durumumuzu en iyi özetleyen cümlelerdir, aynen alıntılıyorum.
Her dudakta aynı rezil şikayet: Yaşanmaz bu memlekette!
Neden? Efendilerimizi rahatsız eden bu toz bulutu, bu lağım kokusu; bu insan kokusu ve makine uğultusu mu?
Hayır, onlar Türkiye'nin insanından şikayetçi. insanından yani kendilerinden, aynaya tahamülleri yok!
