hani aşk bu senin bana anlattığın?
kavrayamadım... gözleri kapalı dinlemek kulakları da kapatmaya eşdeğer sanırım...
ya da duymamak için bazı şeyleri kafanın içinde konser vermek, gözlerinin önünde can çekişen gökkuşakları hayal etmek... o küçük balıklara ne olacak?
gökkuşağına kızgınlar mı hala...
dilini anlamadığım şarkıların ruhumu ağlatması,dans ettirip zıplatması, kafamdan uydurduğum bir deli saçması ya...
piyanoya mı yoksa tuşların havada asılı oluşuna mı hayranım yıllardır...
etrafta beni seven kimse yokken kör kütük aşık hissetmemin, sabahları uyku sersemi havaya günaydın dememin nedeni ne...
duymak istediğim tek şey bana bağıran bir ses ve içimdeki bu koşma isteği...
amaçsız olmak bir amaç olamaz mı...
kuralları kim koydu
ve kim öğretti bana bunları...
soru işareti olmayan sorularımın olması aptallığım başlıca nedeni...
sırf içimden gelen bir ses karşıdan gelen o kişiye sarılmamı söyledi diye sarılsaydım onu bulmuş olur muydum acaba...
gözüme kaçan güneş benden başka kimsenin içini ısıtmıyor demek ki...
herkes siyah camların ardında yaşamayı seçerek aslında beni cezalandırıyor...
güneş hep beni yakıyor çünkü o sadece beni seviyor...
amacı sadece yaşamış olmak için yaşamaksa eğer...
sen devam et yaşamaya. ölmek belki daha onurlu böyle...
