sağ baştan bir görüntü. insan büyüdükçe küçülüyor ne yazık. bir anne küçücük çocuğunun elini tutup yürürken yarım asır sonra o çocuk küçük annesinin elini tutuyor.
iyilik eden iyilik bulmuyor. Velhasıl,
insanlar, babalarıyla analarının dağ gibi ümitleriyle dünyaya geldikten sonra denizler gibi ümitsizlikler içinde boğularak kaybolup gidiyorlardı. Benim ümidim yok.
Böyle gelmiş, böyle gider.
kişisel yaşamınızda ki geçmişinizde yaşanan iyi ya da kötü anıların, gününüze gerekmedikçe çokta yansıtmamanız, anı yaşamanız, daha iyi şeyler için ileriye bakmanız gerektiği düşüncesi.
Duygularınla hareket ederek kendin mi olmak, aklınla hareket edip düzenli ve muhtemelen paralı bir yaşam mı sürmek? Bir gün bu tercihi yapacaksınız şimdiden önleminizi alın.
