büyük bir şöktur, belki de artık hiç bir şeyin eskisi gibi olmadığını ve zamanın her şeyi her durumu değiştirdiğinin en büyük örneğidir.
salı gecesiydi, seri bir şekilde yağmur yağıyor, insanlar çantalarını başlarına tutarak, delice yağan yağmurdan bir an önce kaçmak istiyorlardı. hava o kadar soğuktu ki parmaklarımı hissetmiyor, ellerimi sokabilecek bir cebim olmadığı için kendime ve ilginç kaderime kızıyordum.
yağmur giderek şiddetini arttıyor, ben ise sığınabilecek nezih bir mekan arıyordum...
işte o zaman gördüm, 106 ekran lcd ve slim ps3 ün karşısında oturuyordu. elindeki kumandaya sıkıca sarılmış, sol kanattan messi ile çılgınca yardırıyordu. geldiğimi belli etmedim, sessizce oynadığı futbolu ve taktik anlayışını düşündüm. ara sıra taktik menüsüne giriyor ve xavi yi kimle değiştirebileceğini düşünüyordu. ama öyle bir durumdaydaki sanki xavi yi değiştirmeye kıyamıyordu, sanki o pozisyonu xavi den başkası hak etmiyordu onun gözünde.
ikinci yarının ortalarına doğru skor iki ikiyi gösterirken yavaşca omzuna dokundum, starta basıp oyunu durdurdu, sanki arkasında benim olduğumu anlamışcasına bakmak istemedi, sanki bir ihanetin, bir devrin sonunun bittiğinin resmi bir şekilde ortaya çıkmasının daha da çok yaralayacı olacağını sanıyordu.
daha fazla bekleyemezdi, arkasına döndü ve beni gördü. gözlerinde açıklamak için bir kaç dakika ister gibi bir ifade vardı. tam konuşucakken elimle susmasını işaret ettim ve aylardır benim de gizlice fifa oynadığımı söyledim.
gözleri ve yüzünün rengi geri gelmişti adeta, bir papatya gibi açıldı ve ''bir maç yapalım mı'' diye sordu. yapalım dedim, o real madrid'i seçti ben de manchester city'i. o kadar heyecanlıydık ki, sanki gol atmaya çekiniyor ve taktik anlayışımızın bir saat gibi işlediğini birbirimize kanıtlamaya çalışıyorduk.
maç 4 4 berabere bittiğinde yağmurunda artık yağmadığını, güneşin açtığını ve bütün hışmıyla sokakları ısıttığını gördük.
