efendım çocukluğun hayal gücüyle sözkonusu kale bunu söyleyen ufaklığın avcudur. zıra bellı bır müddet bu özü tekrarladıktan sonra kale kapanıyor elını çeken oy-na-mı-yor dıyerek kaleye bır daha vurgu yapılır ve tekerleme sona erdırılır,oyun başlar ta kı akşam ezanı okunana akşam öcü kılıt denılene kadar.**
çocukken çok olurdu bu hadise. bir oyun oynanacak mesela "saklambac" oynayalım mı oynamayalım mı diye hiç kavga yaşanmazdı hemen ortamın ileri gelenlerinden biri atlar ve avucunu açar saklambac oynayan kaleye mum diksin kelimesini tekrarlar dururdu. isteyenler avucuna parmağını basar, oynamak istemeyenler ise orda oturup mal mal bakarlardı.
