harvey leibenstein tarafından 1966 yılında iktisat literatürüne x-efficiency olarak kazandırılan bu kuram, kar maksimizasyonu ve maliyet minimizasyonuna yönelik davranışların, genel firma yöneticisi davranışları içerisinde özel bir durum oluşturduklarını savunur, buna göre, davranışların maksimizasyona yönelik olmadığı durumlarda, özellikle bilgi eksikliğinden kaynaklanmayan ve serbest rekabet koşullarında da sürebilecek etkinlikten sapmaların yer alması mümkün olduğunu söyler,
işte tam bu noktada neoklasik okul, yazarı ve görüşü egemen olduğu mikroiktisadi literatürden dışlar, çünkü eksik rekabet koşullarında maksimizasyona yönelen davranışlardan sapmalar olabileceğini her ne kadar neoklasik ekol kabul etse de, leibenstein bu durumun dışında da bu sapmaların oluşabileceğini, bunun da iki nedenden ötürü ortadan kalkmayabileceğini savunur; bunlar da etkin üretim yapmayan bir endüstriye girip etkin işletmecilikle maliyetleri düşürebileceklerine inanan girişimcilerin bulunmamasından ve piyasadaki firmaların, çabalarını maliyetlerini düşürmeye yöneltecek yerde, yeni firmaların piyasaya girmesini önlemeye yöneltmesinden kaynaklanan sorunlardır.
