tom waits'in dead and lovely girişiyle beni daha çok bağlayan ve filmin ortalarına kadar ölmediğini sandığım patrick ve geç keşfedilmiş kadınlardan biri olan shannyn'in mükemmel oyunculuğuyla izlenesi film.
geçen gün durup dururken "aa wristcutters diye film vardı lan, indireyim* de izleyeyim" dediğim ve hemen eyleme döktüğüm film.
bayıldım! gerçekten.
müzikleri, oyuncuları, konuya değinmiyorum bile, her şeyi çok güzel. çok tatlı. tom waits var bir kere!
anneme de izlettim, o da beğendi, siz de beğenirsiniz ki.
filmin bıyıklı rus'u eugene, 30 haziran'da istanbul'a gelecek olan gogol bordello'nun eugene'idir.
sağlam bir kara mizah olmakla beraber benim çok da beğenimi kazanamamış bir filmdir. farklı, ilginç, absürd... ama tim burton' ı bir kenara koyarsam eğer sinemada absürdlüğü pek de seven biri değilim sanırım bu nedenle çok sevemedim bu filmi.
yalnız olduğun halde mutlu hissetmek kadar ironik bir filmdir. giriş sahnesindeki çelişkili olaydan itibaren izleyiciyi bu konuda uyarmıştır zaten. film buram buram kara mizah kokar. ölsen de bazı şeylerden kurtuluş olmadığını düşündürür, bir yandan da her koşulda bir çözüm olabileceğini...
filmde kimse gülmüyor.
değişik romantikli dramatikli fantastik bi film.
bişey izleyeyim de tahmin etmediğim bir şey olsun diyenler için çok tatlı film.
bu filmi yıllar önce ilk izlediğim zaman günlüklerime şöyle yazmışım:
bir filmde izlemiştim, on beş yaşlarında bir çocuk ipi boğazına geçirmiş ağlıyordu. ve o sırada abisi girmişti içeri. ona : hep kaybediyorum, bana kaybetmeyeceğim, yaşayabileceğim bir şey söyle, yoksa kendimi asacağım, diyordu. abisi, ona bir tokat atmış ve çekip gitmişti. bir kaç yıl, neden bilmiyorum ama yaşamak için bir sebep bulmuştu ve yaşamıştı. düşünüyorum, acaba insanların bir tokada mı ihtiyaçları var yalnızca.
goran dukic'in masalsı bir filmi. filmin ilk sahnesi başladığında, yine bunalım bir film izleyeceğinizi zannedersiniz. ama korkmayın. arkanıza yaslanın ve rahat olun. ön yargıları bir tarafa koyun. mutlu bir şekilde kalkacaksınız o filmin başından. güvenin. mutlu olmasanız da tam, en azından dudaklarınız da bir gülümseme dolanıp duracaktır.
intihar ettikten sonra farklı bir aleme giden insanların, orada yaşadıkları hayatı, intihar etmeden önce ki dünyaya duydukları özlemi, sürekli bir geri dönme isteği üzerine kurulu. ara sıra içinizi bir hüzün dalgası kaplıyor ama bu sonra gelen sahneyle silinip gidiyor. bence izlenilmesi gereken ama çok fazla bir beklentiyle izlenilmemesi gerekn şirin mi şirin bir film. ayrıca
ayrıca filmi izledikten sonra (bkz: gogol bordello) eşliğinde bir akşam çayı filan da için.
ölüm beni korkutmaz diyenler,
kaybedeceğim bir şey yok diyenler,
ya da çok şeyim var kaybedecek devam etmeliyim bu hayata diyenler,
ölmemek için kendini dondurmak isteyenler,
ve ölmek için kendini dondurmak isteyenler,
aşk her şeydir diyenler,
aşk hiçbir şeydir diyenler,
dünyayı tek bir insanın gözleri etrafında sananlar,
dünyada hiçbir gözden zevk almamış olanlar,
yaşıyorum diyenler,
ölüyorum diyenler,
yoo, schrodingerin kedisiyim ben; bilemezsiniz diyenler,
intihar etmek aptallıktır diyenler,
benim sonum kesinlikle intihar diyenler,
kara mizahı tanırım diyenler,
kara mizah izledim diyenler,
wristcutters a love story'yi izleyene kadar; o kadar emin konuşmayın.
özgün bir hikayeye sahip çok şukela bir film.
--spoiler--
film başındaki intihar sahnesinin insanın bileklerinin uyuşmasına neden olması dışında pek bir kusuru yok filmin, özellikle arabanın içinde zuhur eden kara delik mevzusu bana çok manidar geldi, artık arabada yere düşüp de almaya kastığım şeyleri almamak için bir bahanem oldu en azından kendi çapımda.
--spoiler--
