tedbirsiz şarkılar yazabilirim her an, dikkatli olun! kahraman kelimesinin üstünde durup, kahır ve aman'ı ayırabilirim birbirinden, yok edebilirim bir bakış açısını yoluna ayna koyup kendi kendini göstererek. kapıdan çıkıp gidebilirim mesela her an. bir daha görünmemekle tehdit ederken sizi, sizi gören gözlerimi oyabilirim. en azından kendimi kurtarabilirim. kurtarırken kendimi yanıma en fazla birinizi alabilirim...
tebdili elden bırakabilirim her an, pil bitebilir ve saat durabilir, durağanlık çokça tehlikelidir. o kadar tehlikeli ki, yalnız başına hayatında ilk defa karşıdan karşıya geçer gibi. nereye gittiklerini bilmediğim arabaları yakabilirim mesela her an. ama bir '68 dodge charger saklayabilirim kendime, arabalardan çıkanları ezebilirim bununla - tarihin en "kötü" arabasıyla. ezerken hepsini, yanıma en fazla birinizi alabilirim...
tebriz'i fethedebilirim her an, tek başıma, silahsız; iran'da isyan'a öncülük edebilirim libidomla. her kadın, bir tutam. hepsini ayartabilirim. meclisleri kırabilirim ortadan ikiye mesela her an. ve bir anayasa yazabilirim sıfırdan, ilk maddesi "ehehe" olan. ve hala insan hakları diye bağıran hipsterlara silah cekebilirim. çok para mutluluk getirmez ya, savaş suçlularına para verip mutsuz bir hayat yaşamalarını sağlayabilirim. ben '90 kuşağıyım, umursamayabilirim hiç birinizi. ben sevgisiz değil, sezgisiz büyüdüm ve bunu anlamanızı kolaylaştırabilirim. kolaylaştırırken hepinize, en fazla birinize zorlaştırabilirim anlamları...
tebyiz edebilirim yaşadıklarımı her an, defter bitebilir. kalemlerin ucunu açabilirim, yolların da. bir yolunu bulabilirim silmeden düzeltmenin. hiç bilmediğim bir hayatı çalabilirim, motorun terkisinde bir zindana mahkum edebilirim zalim ejder güzellerini. kahırsız ve amansız bırakabilirim dünyayı. kahrıma aman edenleri affedemeyebilirim bir seferliğine ve sefersiz gemileri terk-i cihan eyleyebilirim. bir edimi, kedim yapabilirim mesela, yoklukla besleyebilirim gün be gün. yeterince büyütebilirsem eğer, kendimi yedirebilirim, dikkatli olun! en fazla birinizi alabilirim yanıma, defter-i tebyiz ederken bu boktan satırları.
tedvin edebilirim söylediklerimi her an, kaldıramayabilir sırça beyinleriniz.
tebrik edebilirim birinizi, tedbirsiz yazdırdığı için bunları, 1968'de tebriz'de..
kafamı içeri doğru ceviriyorum, salonun penceresi görünüyor.. oraya kadar gitmiş olsam, şairler sokağın bir parçasını görebileceğimden eminim..
bir çift ayak sesi.. kamburlu ve köşeli bir ses.. koridorun sola döndüğü yerden geliyor.. ve bu sesin sahibini vurmazsam o beni vuracak.. askılıktaki silahlara davranıyorum hemen..
----------------------------
dar koridordaki sepette duran bir çift silah..
kafamı kaldırıyorum, mutfağın ucundaki pencereyi görüyorum.. şimdi oradan bakacak olsam nene hatun caddesini iyice görebileceğimi biliyorum..
bir kapı tıkırtısı.. o gelmiş olmalı.. silah! askılık!! görmüş olmalıydı! sepete davranıyorum, silahları alıyorum, ben onu vurmazsam o beni vuracak..
koridorun sonuna gelirken köşede karşılaşmaktan korkuyorum ama ilerlemeye devam ediyorum, köşeye sırtımı yaslıyorum, kafamı devirip bakmaya çalışıyorum..
----------------------------
iyice köşeye yaklaşıyorum. şapkasının ucunu gördüğüm anda silahıma davranıyorum.. tam o anda o da dönüyor silahını bana doğrultuyor..
tetiğe bastığım anda aklımdan geçen tek düşünce haznenin boş olduğu gerçeği..
---------------------------
tetiğe benden önce bastı ama hazneyi boşaltmış olduğumu bilmiyordu.. ve o an aklımdan geçen tek düşünce koridordaki tuvalete uğramayı akıl edememiş olmasıydı..
tetiğe bastığım anda silahımdan çıkan suyun her damlasının ağır çekimde suratında patladığını görebiliyordum..
--------------------------
aradan 20 sene geçti ve nasıl olabildi de ben şimdi elimde bir 9mm, aynı koridorda onu öldürmek için aynı kapıyı aralıyorum..
