2011 yapımı bu güzide belgeselin türkçe ismi fahişelere güzelleme.
film şu motto ile başlıyor :
god is indeed a jealous god
he cannot bear to see
that we had rather not with him
but with each other play.
tanrı sahiden kıskanç bir tanrı
bizim kendisiyle değil de
kendi aramızda oynaşmamıza
tahammül edemiyor.
dünyanın farklı bölgelerindeki fahişelerin yaşamı 3 bölüm halinde anlatılmış. tümünün yaptıkları iş haricindeki ortak noktaları inançlı olmaları (taylandlı olanlar iş öncesi çubuk benzeri bir şey yakıp dua ediyorlar; banladeşli yaşlı bir fahişe -ki genç olanlar ona 'ana' diyor- genç birine 'müşteri penisini ağzına almanı isterse olmaz ağzım kutsaldır, kuranda böyle geçiyor de' diye öğüt veriyor; meksikalılar kısmında ise dua, kutsanma, dini sembolleri dövme yaptırmış fahişeler ağırlıkta). yönetmenin düşüncesinin ne olduğu bilinmez ama böyle bir genel durum -yani inançlı olmaları- var mı yoksa özellikle mi bir şey ima etti? neyse mesele o değil. ama bu vahşeti inançlarla kontrast oluşturup göstermek _varsa_ bir mesaj vermek pek dürüstçe değil. nedenine gelirsek problemin temelinde yatan ekonomi, var olma, yaşayabilme en net ifadeyle 'doyabilme' gibi gerçekler görmezden gelinmiş. bu filmin eksik yanı.
ama o kamerayı hiç tanık olmayacağımız bir evrene sokup ve o evrenin tüm pisliklerini suratımıza çarpma cesaretini ve inceliğini göstermesi açısından yönetmene söylenecek tek şey teşekkür etmek olurdu.
