sevmesi zor olan the who'nun en kolay bağlanılan albümü. hatta aslında en iyi albümü, ama diğerleriyle ayrı gayrı olmaz. bu albüm özellikle synthesizer konusuna açıklık getirmesiyle bilinir, 'bu aletle en güzel bu yapılır' diye ortaya konan bir baba o'riley vardır çünkü. (artık elp olsun, king crimson olsun, bunlar beni affedecek. babalar yapmış.)
1971'in müzik adına ne mükemmel bir yıl olduğunun kanıtlarından. baba o'riley belki de en iyi albüm açılış parçalarından biri. ancak behind blue eyes her zaman albümün en iyi şarkısıdır benim için.
aynı yıl çıkan diğer efsane albümlerden şu an aklıma gelenler şunlar:
Led Zeppelin iv
Blue
Master of Reality
Meedle
Aqualung
Tarkus
Fragile
