black mirror'un hepsi birbirinden efsane olan bölümlerinden biri.
eskiden olsa anlatılan duruma üzülürdür, hümanist tarafım herkesin insanı şartlarda yargılanmasını isterdi ancak farkediyorum ki hümanist tarafım ölmüş.
vicdanımın kalmadığını anladım.
vücudumda da dövmesini taşıdığım güzel bir Nietzsche sözü ne de güzel anlatmış; He who fights with monsters should look to it that he himself does not become a monster. And if you gaze long into an abyss, the abyss also gazes into you.
---spoiler---
The game filminin aynisi diyodum ki olay cok baska yerlere gitti. Adalet anlayisini sorguladi.cehennem tasviri yapti. Bi yandan toplum elestirisi beyazin da cok beyaz olmamasi aslinda.dusundukce daha pek cok analizin bulunacagi beyin minciklayan bölüm. Izlerken olusan klostrofobik rahatsiz edici his sonunda yerini hem hakli hem haksiz bi huzne donusturuyor Enteresan.
sorgulatan black mirror bölümü.aslında birden çok mesaj veriyor.insanların insanlığının körelmesi, herkesin kendi benliğini unutup büyülenmiş gibi bir amaca hizmet etmesi,bunların hepsinin bir tiyatro olduğu...ayrıca yapılan sistem olarak bunu hakeden insanların olması.yazanın yapanın beynine sağlık.böyle güzel farklı bakış açısı olan ürünler görmek çok güzel.kesinlikle izlenmeli.
Bandersnatch'in de aslında white bear bölümü oldugunu okumuştum bir yerde. Çocuğun babasını öldürdüğü için kendi oyununa hapsolduğu, bizim de onu yöneterek her seferinde tekrardan babasını öldürmesini sağlayarak canlandırdığımızı anlatiyodu. Bana çok mantıklı geldi.
bu bölümdeki adaleti istiyorum. hak edene. kimse yasalar bık bık ötmesin. 4-5 yaşında bir çocuk öldürülünce tecavüze uğrayınca kanunlar ne yapıyor görüyoruz.
