Zor, yorucu, sıkıntılı geçen bir günde gelen bir fotoğrafla, yakın arkadaşlardan gelen saçma bir ses kaydıyla veya ailesinden uzakta yaşayan bir insan olarak yolladıkları şarkı söyledikleri bir video ile mutlu olabilen bir insan olarak yapamayacağım eylem.
Mesajlarla dünyayı kurtaramasak da tüm bu yıpratıcı koşturmacanın içinde bir anlık gülümsemeyi sağlayan/sağlatan programsız telefonu kullanmaktır, tercih meselesidir.
sınava hazırlanan bazı arkadaşlarımın yaptığı eylemdir. telefonla zaman kaybetmemek için yapıyorlar bunu. telefonla harcayacakları 10 dakikayı 10 soru olarak görüyorlar.
yaklaşık 2 aydır gerizekalı akıllı telefonumun yapılmasını beklerken eski ama aslında whatsapp kurulu olan klavyeli bir nokia kullanıyorum. klavye tuşları rahat olmadığı için yazı yazarken zorlanırım dedikodulara yetişemem diye whatsappı hiç açmadım, yokmuş gibi davranıyorum.
ayrıca sürekli hadi buluşalım diyen arkadaşlarımdan da kurtuldum, en sevdiğim yanı da bu. asosyalim ben anasını satıyım evden dışarı çıkmak istemiyorum, kimsenin yüzünü görmek istemiyorum..
