geçen gün başımdan geçen olay. daldım odasına bir hışımla. selamun aleyküm aleyküm selam faslından sonra hoş beş çoluk çocuk muhabbeti filan. dedim ya bu nasıl hayat, hayatı verdin başımıza diktin bir tane firavun, ne yediğimden tad alıyorum, ne içtiğimden, ne yaşadığımdan tad alıyorum, böyle hayat mı olur yav dedim, olmaz dedi. sanki benim kullarımı mı katlediyor, kiminin kafasını kestirtiyor, kimine bomba koyup patlattırıyor, bu ne ya bu bize reva mıdır dedim, değildir dedi. e o zaman ya bana büyük bir güç ver, ya da dualarımı kabul et dedim, ben dedi duaları kabul ediciyim. iyi o zaman dedim şimdi ben gidiyorum, bunun sesini bile duymayı istemiyorum, lütfen, amin dedim. tamam olmuş bil dedi. iyi o zaman dedim aynı hışımla çektim kapıyı çıktım. eve geldim televizyonu açtım, bizimki ekranda ben ışid demedim, işit dedim işit, ama bu cehape zihniyeti işitmiyor diye konuşuyor. sanırım bir yerde bir hesap hatası yapıyorum.
