vokal ve davul kullanmadan ne kadar güzel bi şarkı yapılabilir ki... voice of the soul kadar... enstrümental playlistimin demirbaşı. teknik, sound, * his en üst düzeydedir. benim için 13 aralık'ın açılış şarkısı... kadere, tanrının adaletine isyanın elebaşı, bir sanat eseri,
öyle bir şarkı düşünün ki, aynı anda hem hüzünüyü hem öfkeyi, hem bir ağıtın getirdiği mutsuzluğu hem de bir çığlığın getirdiği korkuyu yansıtsın. bir şarkı düşünün ki dinlerken ağlama isteği duyursun ama bittiğinde herşeyin daha iyi olucağına dair bir his oluştursun içinizde. öyle bir şarkı düşünün ki ruhunuzun sesi olsun. düşünmek boşuna aslında. sadece dinlemeniz yeterli.
kalbinizin en derin yerlerinde, vücudunuzun en ücra köşelerinde hissedebileceğiniz ender şarkılardan bir tanesi. ruh haliniz ne olursa olsun ona ait bir ses duyarsınız dinlerken.
nedense bir gün bilgisayarımın bir klasörünün içinde ezik ezik dururken keşfettiğim ve geçenlerde mp3 çalarıma bi göz attığımda en fazla dinlediğim şarkı özelliğini kazanmış olan enstrümantal şarkının adıdır...anlatılmaz dinlemek gerekir...
merhum (bkz: chuck schuldiner)'in yaptığı olağanüstü eserdir. tamamen karanlık bir ortamda defalarca dinlendikten sonra ruhunuzun size birşeyler anlattığını hissetmenize neden olmaktadır.
-ettiren şarkı olarak tanımlanmasının mümkün olmadığı eser, notaların sevişmesi.
ilk dinlediğim zamanı hatırlıyorum da şarkı bitince kalakalmıştım şöyle 20 30 saniye falan. anlamaya, idrak etmeye çalışıyordum demin başımdan ne geçtiğini. ayaklarıma bakıyordum çünkü yere basıp basmadığımdan bile emin değildim, üşüyordum, titriyordum, tek farkında olduğum buydu.
ne zaman dinlense insanın tüyleri diken diken olur, olan/olmayan sevgili için ağlanılır ve ne kadar zavallı olduğunu söyler şarkı sana. sen boş boş önüne bakarsın. gözbebeklerin yere doğru kayar yavaşca, derken gözyaşlarını tutamaz olursun. sesin titrer, etrafı bulanık görmeye başlarsın...ve pat...ilk gözyaşın yere düşmüştür bile...tıpkı senin de 3.42 dakika sonra yere düşeceğin gibi.
hayatı anlatır bu şarkı sana, içini sen doldurursun. şarkı enstrümanteldir. çünkü hiçbir dil tam olarak tarif edemez "ruhun sesini". sana sadece seninle alay eden notaları dinlemek düşer.
yüreğini dağlar o delay'li tapping'ler. allah'ın cezası iki gitarın ruhunu nasıl da boğabileceğini gösterirler. iki ozanın atışması gibi. "ben dinleyeni mahvedicem", "hayır ben", "hayır ben", "buldum ikimiz de".
derken bir çığlık duyulur. şarkı haykıran bir gitar sesi ile bitmiştir, sen de bitersin, ama hevesle tekrar dinlemek istersin. mazoşistlik bu olsa gerek...üşümenin verdiği tat...ağlamanın verdiği huzur.
Immune you become a war to be won the soul of a voice.
Let the "voice of the soul" be free.
her dinlediğimde benden birşeyler alıp götüren,chuck schuldiner'ın insan olmadığını düşündüren sanat eseri.dinledikçe anlarsınız ki chuck ölmedi şarkılarda yaşıyor...
bir insanun her ruh haline uyabilen şarkı enstrumental şarkıların kralı 6 tel ve 24 perdeyle neler yapılabilir tabi chuck ın elinde olduğu sürece onun kanıtıdır
