Şu an yaptığım şeydir.
Başta biraz sosyal psikoloji çalıştım, bir ara Piaget ve Kohlberg'in ahlaki evrelerini karşılaştırmak üzere okuma yaptım ardından.
Lise 3'te kapattığım facebook hesabıma girdim. Liseden ne denli aptal olduğumu gösterecek konuşmaları özellikle seçtim okudum.
Sonrasında hayatta karşılıklı olarak bir şey hisettiğimizi düşündüğüm tek kişiyle olan lise 3 konuşmalarını okudum. Bazı yerlerde çok güldüm, utanmam gereken yerlerde utandım. Biraz duygulandım, özledim.
Sonra neden böyle bir arkadaşlığa tekrar adım atamadım diye düşünmeye başladım. Kafam dağılsın diye sözlüğe girdim ve bunu yazdım. Sonuçta başlıktaki eylemi gerçekleştirdim.
Neyime güvenerek yaptığımı bilmediğim eylem. Gerçi tam olarak çalışmıyor da değilim ama bu çalışma çalışma değil bana göre. Gerçekten içim daraldı, hayata küstüm ve ciddi manada bir şey yapmak gelmiyor içimden. Ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum da. Beynim de almıyor zaten. Bildiğimiz bunalım bu, başka bir şey değil. içimden zerre bir şey yapmak gelmiyor.
Vizelere çalışmayıp vizelerden düşük not alınır. Kişi, nasıl olsa final daha önemli diye kendini avutur. Final zamanı gelince ben bu dersin vizesinden zaten düşük not aldım kurtaramam denir ve ondan da kalınır.
