cahit koytak ölüme selam ediyor. kapanmış perdelerinin arkasında ölümden korkarak yaşayanları dışarı çağırıyor. ölümün gözlerinin içine bakmaya davet ediyor.
Ben ki şairim, yüzünüze bakarken
En çok içinizi görmekten korkuyorum;
Bu yüzden yüzünüze bakarken
Ensenizi yalayan denizi görüyorum,
Denizi cesedinize teyelleyen
Yunus sürülerini,
Fenikeli tüccar gemilerini,
Mağripli korsanları
Ya da mavi beyaz çizgili
Şiir transatlantiklerini...
Ben ki şairim, dediğim gibi,
Siz konuşurken, bakın, ben
Bir yandan denizi dinliyorum,
Bir yandan ölümü dinliyorum,
Ölümün üflediği boruları, sirenleri...
Ölüm ki, yalnızlıkların en yağız köpüreni,
En büyük köpüreni,
En sessiz köpüreni.
Ölüm ki, şiirlerden en şiire benzeyeni.
Ölüm ki, kusursuz örtüşeni,
Sözle sükutun.
Ölüm ki, davetleri geri çevire çevire
Artık toya düğüne
Çağrılmaz olanı, usta çalgıcıların...
